گونه شناسی فرمی گنبدهای نوین با رویکرد زمینه گرایی در بناهای فرهنگی ایران

زمینه همواره به عنوان عنصر اصلی در علوم شهری مطرح بوده است که علت بسیاری از رفتارها، اتفاقات، تعاملات و وقایع تاریخی برگرفته از تاریخ، مربوط به زمینه می باشد. لذا هدف این رساله ارائه ی تعاریفی روشن از زمینه به عنوان بستر قرارگیری آثار معماری و فهم درست از گونه شناسی فرمی سازه های گنبدی نوین و کاربرد آن ها در معماری متناسب با ویژگی های محیطی است. همچنین در این نوشته سعی بر آن است تا به تشریح گسترده تئوری زمینه گرایی و رویکردهای مختلف آن از طریق معرفی نمونه ها و مصادیق پرداخته و راهکارهای عملی این تئوری در راستای دستیابی به معنا، احیای مجدد مکان و کاربرد سازه های نو نظیر سازه های گنبدی نوین، در معماری ارائه گردد. در این راستا روش تحقیق رساله ی حاضر بر مبنای روش مطالعه ی موردی با شیوه ی تحلیل شکلی میباشد بدین منظور با استفاده از پژوهش های انجام شده به بسط نظریه های زمینه گرایی و کاربرد سازه های گنبدی نوین پرداخته و با بررسی نمونه های موردی و در نهایت با تبیین راهکارهایی در جهت شناخت و اثبات رویدادها، به این مهم می پردازد. شیوه ی اسنادی استفاده شده و ابزار گرداوری داده ها مشاهدات عینی و مطالعه منابع مکتوب، اسناد و مدارک می باشد .

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، سازه های گنبدی نوین ، فرهنگ ، فضاهای فرهنگی