بررسی نحوه ی توانمندسازی بافت تاریخی مشهد برمبنای سنجش نگرش جامعه محلی نسبت به مداخلات توسعه ای صورت پذیرفته در این محدوده

بخش قابل توجهی از بافت های تاریخی در روند اجرای برنامه های توسعه شهری و در پاسخ به نیازهای زندگی عصرمدرن، مورد بی توجهی قرار گرفته و به بافت های آسیب دیده و ناکارآمد شهری تبدیل شده اند و نیازمند حفاظت و برنامه ریزی اصولی در راستای احیا و حفظ ارزشهای به جای مانده در آن میباشند. هدف از این تحقیق شناسایی نگرش جامعه ی بومی بافت مرکزی مشهد به منظور دستیابی به برنامه ریزی مناسب جهت احیا و توانمندسازی این محدوده در راستای بهبود کیفیت زندگی ساکنان بافت اطراف حرم امام رضا (ع) است. تحقیق حاضر از نوع کیفی به کمی و با شیوه استقرایی به نگرش سنجی ساکنین بافت تاریخی مشهد نسبت به مداخلات توسعهای اخیر در این منطقه می پردازد. روش انجام این تحقیق پژوهشی- پرسشی است و جامعه ی آماری تحقیق به صورت تجربی از هر 4 قطاع منطقه ثامن در بافت مرکزی شهر مشهد، 100 نفر انتخاب شده است و از طریق تهیه ی پرسشنامه ای با سوالات بسته و نیمه باز به نگرش سنجی جامعه بومی بافت تاریخی مشهد پرداخته، داده های تحقیق گردآوری شده و با استفاده از نرم افزار آماری Spss 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته اند. جهت انجام این تحقیق در ابتدا به بررسی مفاهیم مرتبط با بافت تاریخی، توسعه شهری و توانمندسازی پرداخته شده، سپس خصوصیات کالبدی، اقتصادی و اجتماعی سکونتگاه منطقه ثامن مشهد و آسیب شناسی آنها مورد بررسی قرار گرفته و در انتها با رویکرد توانمندسازی و با اتکاء بر سرمایه های اجتماعی درونی این بافت و بالفعل نمودن آنها، به بهبود و ارتقاء کیفیت زندگی ساکنین بومی محدوده پرداخته خواهد شد. در نهایت نظرات و پیشنهاداتی جهت بهبود کیفیت زندگی جامعه ی بومی این محدوده و حفاظت از ارزش های بافت تاریخی مشهد ارائه می گردد.

کلیدواژه ها:

توانمندسازی ، مداخلات توسعه ای ، بافت تاریخی ، نگرش ، جامعه بومی ، مشهد