تعیین نواحی قابل تغییر و توسعه برپایه رهیافت بازنوسازی و تجدیدحیات شهری مطالعه موردی: منطقه 7 شهر اصفهان

فرسودگی و افت فضاهای شهری یکی از مهمترین مشکلاتی است که در چند دهه اخیر در ابعاد مختلف کالبدی-فعالیتی، اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی نمایان شده و رو به گسترش است. به همین دلیل در رابطه با مرمت این بافتها رهیافتها و روشهای گوناگونی بکار گرفته شده است که از توجه صرف به معیارهای کالبدی به سمت درنظرگرفتن معیارهای اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی پیش رفته است. در این بین، رهیافت تجدید حیات شهری، روایتی جامع و یکپارچه از مرمت شهری بوده و با لحاظ داشتن تمامی وجوه کالبدی، اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی ، به مشکالت نواحی درون شهری و عدم تعادل و افت شهری می پردازد. به همین دلیل، پژوهش حاضر برآن است تا با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و بهره گیری از فن نقشه های همپوش در سیستم اطالعات جغرافیایی))GIS شدت فرسودگی بلوک های مسکونی منطقه 7 شهر اصفهان را مشخص کند و برپایه رهیافت تجدیدحیات شهری و مبتنی بر شدت فرسودگی هریک از نوحی، سیاستهای مناسب برای بازگشت حیات مسکونی پایدار به این نواحی را تعیین نماید. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که 32.6 درصد از کل منطقه دارای فرسودگی ساده و 9 درصد نیز دارای فرسودگی پیچیده است که براین اساس، 9 درصد نیازمند تخریب و توسعه مجدد، 32.6 درصد نیازمند احیاء سایر اراضی مسکونی نیز نیازمند سیاست حفاظت هستند.

کلیدواژه ها:

فرسودگی ، تجدید حیات شهری ، بازنوسازی ، نواحی مسکونی ، منطقه 7 شهر اصفهان