بررسی اصول معماری بومی در اقلیم گرم و خشک

با نگاهی اجمالی به معماری بومی و سنتی دیده میشود که این بناها شرایط ناسازگار خارج را با صرف کمترین انرژی به فضای متعادل و مطلوب داخل تبدیل میکنند. و این همان مفهوم معماری بومی و سنتی با توجه به اقلیم است که میتواند در حال حاضر و در آینده نیز تکرار شود بدون اینکه رنگ کهنگی به خود بگیرد. درواقع معماری بومی برای ایجاد محیطی پایدار و مناسب چنان با طبیعت درآمیخته و در این مسیر به روشهایی دست یافته که نه تنها به محیط خود آسیبی نمی رساند بلکه موجب تعالی و کمال بخشیدن به ماده نیز هست. و ازآنجاکه بخش وسیعی از سرزمین ایران دارای آب وهوای گرم و خشک با بارندگی کم، همراه با طوفان های شن و آفتابی سوزان میباشد (شرایط حاد آب و هوایی). ازاینرو شناخت مصالح و الگوهای به کاررفته در معماری بومی مناطق گرم و خشک. و فنون طراحی این بناها ، ازلحاظ فرهنگی- اجتماعی، اقتصادی و محیطی که قابلیت تعمیم در معماری امروز را نیز دارد. میتواند راهنمای کار معماران معاصر قرار بگیرد . به همین سبب در پژوهش حاضر اصول معماری بومی در اقلیم گرم و خشک موردبررسی قرارگرفته است. و درنتیجه به توضیح و بررسی هر یک از این اصول پرداخته شده است. پژوهش حاضر از نوع توصیفی - تحلیلی بوده و اطلاعات موردنیاز پژوهش از طریق مطالعات کتابخانه ای و بررسی پژوهش های مرتبط صورت گرفته است.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، معماری پایدار ، طراحی اقلیمی ، اقلیم گرم و خشک.