شناسایی و اولویت بندی موانع یادگیری خودمراقبتی بیمار از دیدگاه مدیران ، پرستاران و بیماران سوانح سوختگی و جراحی ترمیمی بیمارستان ولایت رشت

مقدمه و هدف : خودمراقبتی عملکردی آگاهانه، آموختنی و تنظیمی است که برای تامین و تداوم شرایط و منابع لازم برای ادامه حیات و حفظ عملکرد جسمی، روانی، اجتماعی و معنوی و رشد فرد در محدوده طبیعی و متناسب برای حیات و جامعیت عملکرد وی اعمال می-گردد. پژوهش حاضر با هدف شناسایی و اولویت بندی موانع یادگیری خودمراقبتی بیمار از دیدگاه مدیران پرستاری و پرستاران صورت پذیرفته است . روش ها : پژوهش توصیفی-پیمایشی حاضر با رویکرد ترکیبی (کیفی- کمی) در مقطع زمانی 1397-1395 صورت پذیرفته است که در مرحله کیفی از تکنیک دلفی و در مرحله کمی از معادلات ساختاری (تحلیل عامل تاییدی) بهره گرفته شده است. جامعه آماری در بخش کیفی شامل 20 نفر (مترون، 11 سوپروایزر ، 8 سرپرستار) و در بخش کمی شامل کلیه بیماران سوخته ، بستری شده در بیمارستان بوده است که در بخش کیفی کلیه افراد به صورت سرشماری ( از طریق مصاحبه ساختار یافته ) و در بخش کمی نمونه 300 نفری از بیماران به روش نمونه گیری تصادفی ( طریق پرسشنامه حاصل از مرحله اول ) مورد مطالعه قرار گرفته اند و در نهایت موانع شناسایی شده از طریق تکنیک AHP رتبه بندی گردیده اند. نتایج : یافته ها در بخش کیفی موانع یادگیری خودمراقبتی بیمار را شامل سه بعد (مدیریتی، پرستاری و بیمار و همراهان) دسته بندی نموده اند و خروجی تکنیک AHP نیز بعد مدیریتی را مهم ترین عامل مانع یادگیری خودمراقبتی بیمار نشان داده است. و یافته ها در بخش کمی نیز مهم ترین عامل را در بعد مدیریتی وجود جو پزشک سالاری وکاهش انگیزه ، در بعد پرستاری عدم آگاهی از نقش ها ی متنوع خویش و در بعد بیمار و همراهان عدم آمادگی جسمی و روحی بیمار در زمان اجرای آموزش نشان داده اند. نتیجه گیری: عوامل مدیریتی به عنوان مهم ترین مانع اجرای آموزش به بیمار معرفی گردیده است. در راستای ارتقا روند آموزش پذیری بیماران، مدیران می توانند با تغییر در نگرش خود نسبت به اهمیت این مقوله از طریق اولویت دادن آن به پرستاران در غالب وظایف کاری روزانه به کمک ایجاد انگیزه در آنان، فرهنگ سازی مناسب برای پذیرش آموزش از سوی بیماران را فراهم آورند.

کلیدواژه ها:

موانع یادگیری ، خودمراقبتی بیمار