حس مکان در معماری بومی

مکان ها معمولا کلیت های محیطی هستند از قبیل کشورها، مناطق، چشم اندازها، سکونتگاه ها و ساختمان ها می باشند. مکان به عنوان یک مجموعه دارای پتانسیل و کمک کننده به روندی است که در آن افراد حس مکان، تعلق و هویت را توسعه می دهند و آنها را حفظ می نمایند. از دیدگاه روانشناسی محیطی انسان ها به تجربه حسی، عاطفی و معنوی خاص نسبت به محیط زندگی نیاز دارند. این نیازها از طریق تعامل صمیمی و نوعی هم ذات پنداری با مکانی که در آن سکونت دارد، قابل تحقق است. ظاهر فیزیکی، فعالیت ها و معانی، مواد خام هویت مکان هستند. حس مکان جنبه دیگری از هویت مکان در درون این عناصر نیست، بلکه در اثر ارتباط متقابل انسان با این عوامل شکل می گیرد. حس مکان که همان آشنایی با مکان می باشد، عاملی است که میان انسان وم کان ارتباط برقرار می کند و میان این دو وحدتی بوجود می آورد که احساس تعلق نیز همراه دارد. این مفهوم شامل تمام فعالیت هایی است که انسان را به محیط پیوند می دهد. همان طور که واضح است، انتظارات ذهنی مردم در اثر حضور و تعامل با معماری بومی ایجاد می شود. تعامل میان محیط وانسان، تاثیر متقابل محیط یا فضا بر ذهنیات و رفتارهای انسان است. فقدان حس مکان و انعطاف پذیری یکی از بارزترین مشکلات در فضاهای روستایی است که ناشی از عدم حس تعلق به فضا است. در برخی از مناطق روستایی کمبود حس مکان سبب عدم دلبستگی، عدم پایداری و خالی شدن سکنه در آن مناطق و در نهایت راهی شدن افراد جهت مهاجرت به شهرها گردیده است. این تحقیق از نوع تحلیلی- توصیفی می باشد که سعی دارد با تعریف از حس مکان- معماری بومی و ارتباط این دو، الگویی در هویت بخشی به معماری معاصر ارائه دهد.

کلیدواژه ها:

مکان ، حس مکان ، معماری بومی ، روان شناسی محیط