چگونگی تعریف معماری ایرانی در شکل گیری فضاهای فرهنگی به عنوان نقطه سرزندگی (نمونه موردی فرهنگسرای نیاوران)

امروزه به دلایل گوناگون، تامین سرزندگی و حیات محیط به یکی از دغدغه های اصلی نظام های مدیریت شهری تبدیل گردیده است. فضاهای فرهنگی مکانی جهت برخوردها و تعاملات مردمی از نظر فرهنگی، اجتماعی و سیاسی می باشد که این مکان می تواند شاهد حضور فعالیت های فرهنگی و سیاسی در جهت ارتباط بهتر با مراکز و سازمان های مرتبط و ذیربط باشد. در این راستا، توجه به سرزندگی در طراحی و اصول کالبدی در قالب معماری برخواسته از طبیعت و بستر مورد مطالعه می تواند راهگشای ایجاد پیوند و تعامل انسان با جوامع و ارتباط بهتر اقشار مردم در این مکان های عمومی باشد. طراحی مراکز فرهنگی با متد معماری ایرانی با نگرش احیاء سرزندگی باعث توسعه و رونق ارتباطات و تعاملات اجتماعی خواهد شد. این مقاله نخست درصدد تبیین نقش فضاهای فرهنگی در سرزندگی شهری یو ارائه رویکردی کارآمد در راستای توسعه فضاهای فرهنگی کشور است و سپس با معرفی مولفه های سرزندگی به نقد یک مکان فرهنگی مطلوب می پردازد. نمونه موردی مورد مطالعه در تحقیق یکی از نمونه فضاهای فرهنگی موفق در ایجاد سرزندگی می باشد و باتلفیق معماری ایرانی و معماری مدرن به کار رفته در آن جذابیت بیشتری برای شرکت در امور فرهنگی را ایجاد می کند و پویایی خاصی را در تمامی عرصه های این مرکز می توان به وضوح مشاهده کرد.

کلیدواژه ها:

معماری ایرانی ، فرهنگ ، فضاهای فرهنگی ، سرزندگی