تبیین نظری استراتژی های توسعه میان افزا در چارچوب نوشهرگرایی

پس از دهه 70 میلادی واکنش های شدیدی نسبت به رشد و گسترش بی رویه شهرها بعد از جنگ جهانی دوم آغاز شد. این واکنش منجر به شکل گیری جنبش هایی چون رشد هوشمند، نوشهرگرایی، خلق مکان، شهر فشرده و شد. در این بین توسعه میان افزا یکی از ابزارهای تحقق بسیاری از این جنبش ها از جمله نوشهرگرایی محسوب می شود. توسعه میان افزا بدون رعایت استراتژی های آن نه تنها موفق نخواهد بود، بلکه حتی انجام ندادن آن بهتر از تحقق آن بدون رعایت این اصول خواهد بود چرا که عدم رعایت این استراتژی ها، سایت های توسعه میان افزا را تبدیل به سایت های تراکم فروشی براثر سیاست های بسازو بفروشی و گاهی سبب جابجایی جمعیت محله های اجرای پروژه های توسعه میان افزا و اعیان سازی آنها می شود. این پژوهش توصیفی- تحلیلی بر مبنای متون نظری و کاربست انگاشت های مذکور در ادبیات جهانی نظریه نوشهرگرایی جهت تبیین استراتژی های کلیدی توسعه میان افزا در قالب این نظریه پیش می رود. در این پژوهش ابتدا تعریف اجمالی از مفهوم، اصول، چالش ها و ویژگی های نوشهرگرایی وتوسعه میان افزا ارائه و در ادامه استراتژی هایی که باعث کارایی بهتر توسعه میان افزا می شود مورد بررسی قرار می گیرد. جمع بندی پژوهش با مرور مفهوم عام توسعه میان افزا و ارائه استراتژی های کلیدی آن ادامه می یابد. دستاورد این پژوهش به یافتن چند استراتژی مهم و کلیدی در توسعه میان افزاست که باعث نزدیک شدن توسعه میان افزا به توسعه ایده آل می شود. این استراتژی ها عبارتند از: تعاملات بسترساز، تنوع، تناسب