تبیین مفهوم معماری پایدار بر اساس شاخص ها و عناصر ساختاری آن

با شروع انقلاب صنعتی در قرن هجدهم و در نتیجه افزایش آلاینده ای محیطی که بر اثر افزایش جمعیت شهرها بوجود آمده بود، غلظت دی اکسید کربن در هوا و در نتیجه آلودگی آن، روز به روز در حال افزایش بود استفاده از سوخت های فسیلی و عدم رعایت ساختار شهر و به تبع آن معماری، مشکلات عدیده زیست محیطی را به وجود آورد که آسیب های جدی ای بر محیط وارد نمود، به نحوی که حل برخی از بحران ها ناممکن به نظر می رسید. آسایش و آرامش انسان در محیط زندگی به مخاطره افتاده بود و دیگر انسان ها نمی توانستند ارتباطی مناسب با محیط برقرار سازند. در همین راستا و در قالب کاهش اثرات مضر بر محیط، مفهوم معماری پایدار با هدف کاهش آلودگی ها، شکل گرفت. معماری پایدار به دنبال افزایش سطح تعاملات با محیط است به طوری که کمترین آسیب به آن وارد شود و بیشترین بهره برداری از انرژی های محیط و ساختار آن صورت گیرد. هدف این پژوهش تبیین و ارائه مفهوم معماری پایدار به همراه شاخص های به کارگیری آن در حوزه طراحی شهری و معماری است. این کار با روش مطالعه کتابخانه ای اسناد و مدارک در قالبی تحلیلی- توصیفی صورت گرفته است. نتایج نشان می دهد که به کارگیری اصول و شاخص های معماری پایدار تاثیری بسزایی در کاهش آلودگی ها (هوایی، بصری و صوتی) و ارتباط مناسب انسان و محیط دارد به نحوی که ادراک فضا و ارتباط با آن و استفاده بهینه از محیط، می تواند چارچوبی مناسب برای آسایش و آرامش انسان در فضا باشد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، توسعه ، اصول ، شاخص ها