نقش پراهمیت مغز و سیستم عصبی انسان ها در فرآیند ادراک محیط (نقش کاربردی علوم اعصاب در معماری)

امروزه از روش های جدید برای انطباق ساختارهای معماری با نیازهای کاربران استفاده می شود. یکی از این روش ها علوم نوروساینس است که تاثیراتی شگرفت در حوزه های گوناگون علمی در چند دهه اخیر داشته است. پیشرفت های گسترده این دانش، زمینه را برای به کارگیری آن و ارتباطش با دانش معماری را فراهم ساخته است. با به کارگیری این دانش در مطالعات معماری می توان تاثیرات ساختارهای معماری را بر فعالیت های عصبی سیستم مغز کاربران فضاهای گوناگون شهری مورد بررسی قرار داد. این مطالعات معماران را به درک واکنش های رفتاری، روان شناختی و احساسی مشتریان در طراحی ساختمان ها نیز هدایت می کند. کاربران فضاهای معمارانه، محیط های اطرافشان را از طریق ویژگی هایی که در آنها وجود دارد نیز شناسایی می کنند مانند فرم، رنگ، تناسبات، هندسه و ... محیط های پیرامونی سرشار از محرک های بصری است. گیرنده های بینایی اطلاعات را دریافت نموده و به سیستم عصبی منتقل می سازند. آنچه را که از محیط تبدیل به اطلاعات معنایی می شوند نیز ادراک محیط نام دارد. انسان ها از طریق ادراک می توانند با محیط اطراف خود در تعامل باشند. امروزه طراحان به دنبال این مسئله می باشند که فرایند طراحی شان را به گونه ای پیش برند و به نتیجه برسانند که درک مناسب و خوبی از محیط برای کاربران فراهم آورند تا آنها با حضور در آن فضا حس آرامش را درک نمایند. از زاویه زیست شناختی، ادراک محیط را می توان تجاربی ذهنی از محیطی که شامل عناصر و اجزای گوناگون است نیز درنظر گرفت، که معمولا ناشی از تحریک گیرنده های حسی بدن است. این تحریک ها به وسیله مکانیزم هایی به صورت فعالیت های نورونی تبدیل شده و سپس به نواحی مرکزی نظام عصبی فرستاده می شوند تا در آنجا پردازش نورونی بیشتری بر روی آنها صورت گیرد. این مرحله، مرحله نهایی از پردازش نورونی در مغز است که پایه گذار ادراکات انسان ها از محیط های اطراف می شود . اینجاست که نقش پراهمیت مغز و سیستم عصبی انسان ها در فرایند ادراک محیط بازشناخته می شود. ا ین مقاله در تلاش است این نقش مهم را به روش مطالعات کتابخانه ای از منابع معتبر واکاوی نماید.

کلیدواژه ها:

عصب شناسی ، فرایند ادراک محیط ، علوم اعصاب شناختی ، فضای معماری