تحلیل مقایسه ای مثنوی معنوی و روانشناسی مثبت نگربا تاکید بر روان درمانی

روانشناسی مثبت نگر در جستجوی زندگی خوب و درپی مطالعه علمی عملکرد انسان آرمانی است. علمی که به جای توجه به ضعف ها و ناتوانی های انسان، بر نقاط قوت و توانمندی های او از قبیل شجاعت، قدرشناسی، امیدواری، شاد زیستن، سلامت روانی،لذت بردن، خوشبینی، رضامندی، سعادت و... توجه میکند. این پژوهش در پی تطبیق مولفه های روان شناسی مثبت نگر (امید، عشق، شادی، خوشبینی و نوع دوستی) و همسویی آنها با این مفاهیم در مثنوی-معنوی مولوی، با هدف ادغام آراء روانشناختی نوین با نظریات روانشناختی اصیل موجود در فرهنگ خودی و بررسی این اشعار جهت تبیین مولفه های روانشناسی مثبت نگر، فراوانی شان و استخراج آندسته از اشعار که حاوی این مفاهیم هستند و میتوان در جلسات مشاوره و رواندرمانی از آنها استفاده کرد صورت گرفته است. پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی به شیوه تحلیل محتوا میباشد که پساز تطبیق مولفه های روان شناسی مثبت نگر با بررسی شش دفتر مثنوی معنوی مضامینی را که دقیقا با یکدیگر همخوانی دارند، تحلیل میکند. در پایان پژوهش به این نتیجه میرسد که بین مفاهیم دیدگاه روانشناسی مثبت نگر مارتین سلیگمن و این مفاهیم در مثنوی معنوی همسویی وجود دارد.

کلیدواژه ها:

روانشناسی مثبت نگر ، مثنوی معنوی ، روان درمانی