بررسی هماهنگی واکه ای در لهجه های فارسی تهرانی، گیلکی، ترکی و کردی

بیان مسئله: هماهنگی واکه ای نوعی فرایند واجی محسوب میشود. به این معنا که طی آن، واک های مشخصه های واکه مجاور خود را میپذیرد و به واکهای دیگر در زبان موردنظر بدل میشود. اهمیت این تحقیق بدان جهت است که از سوئیبه شناخت آوائی و زبان شناختی زبان فارسی با لهجه های کردی، ترکی، گیلکی و فارسی (لهجه تهرانی) و از سوی دیگر تفاوتها و شباهتهای آوایی این لهجه ها را مشخص میکند.هدف: پژوهش حاضر به روش میدانی، به بررسی هماهنگی واک های در زبان فارسی با لهجه ها ی تهرانی، ترکی، کردی و گیلکی پرداخته است.روش تحقیق: در این تحقیق ازهر لهجه 30 گویشوردرسنی ن 20تا 30 سال انتخاب شده ودرمجموع 120 گویشور در تحقیق حاضر شرکت داشتهاند. این پژوهش در پی پاسخگویی به این پرسشهاست که چه تفاوتها و شباهتهایی در این لهجه ها ازنظر هماهنگی واکهای وجود دارد. تحقیق حاضر به صورت پیمایشی و از طریق مصاحبه با نمونه برداری تصادفی تهیه شده است.یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که گرچه تفاوتهایی ازنظر هماهنگی واکهای بین برخی لهجه ها مانند کردی و ترکی در تغییر واکه / a / به / ɑ / و نیز واکه /e/ به واکه /ɑ/ وجود دارد، اما ازنظر آماری اختلاف معناداری در هماهنگی واکه ای در بین این لهجه ها دیده نشده است.

کلیدواژه ها:

زبان شناسی ، هماهنگی واکه ای ، لهجه ، زبان ، گویش