مقایسه روش های طراحی روکش آسفالتی با روش آیین نامه ایران(مطالعه موردی: محور سمنان- فیروزکوه)

روسازی راه ها جز اصلی ترین سرمایه های یک کشور محسوب می گردد، لذا هر ساله اعتبارات قابل تاملی در زمینه ساخت، تعمیر و نگهداری، بهسازی و... راه ها هزینه می شود. اگرچه عملیات اجرایی مربوط به روسازی یک راه، از آماده سازی بستر گرفته تا اجرای لایه توپکا، دارای اهمیت زیادی است ولی این تمام کار نیست. در دهه های گذشته با پیشرفت تکنولوژی ها و تجهیزات روسازی و همچنین آزمایشات جدید قیر و آسفالت، نگهداری و تعمیر راه ها حایز اهمیت بیشتری شده است. یکی از روش های تعمیر و ارتقاء کیفیت سرویس دهی یک روسازی در حال بهره برداری، طرح و اجرای روکش آسفالتی است. برای محاسبه ضخامت روکش مورد نیاز یک روسازی تحت سرویس دهی، روش های مختلفی وجود دارد. این مقاله به دنبال معرفی دو روش مرسوم در طراحی روکش آسفالتی (روش آشتو 1993 و روش مکانیستیک) و مقایسه آنها با روش ارایه شده در آیین نامه روسازی آسفالتی راه های ایران می باشد. پس از محاسبه ضخامت روکش با هر سه روش ذکر شده در نمونه تحت مطالعه (محور سمنان- فیروزکوه)، نتایج با هم مقایسه می شود. بررسی نتایج نشان دهنده انطباق بهتر روش آشتو 1993 و اختلاف چشمگیر روش مکانیستیک با روش آیین نامه ایران است. علت را می توان در فلسفه ی طراحی تقریبا مشابه روش های آشتو 1993 و آیین نامه ایران دانست، درحالیکه روش مکانیستیک با اعمال تغییرات دما و رطوبت در روند طراحی از دو روش دیگر متمایز می شود. در واقع در روش آیین نامه ایران، به علت اشباع درنظر گرفتن خاک (عدم درنظر گرفتن تغییر دما و رطوبت) امکان بروز خطا وجود دارد.

کلیدواژه ها:

نگهداری راه ، طراحی روکش آسفالتی ، روش آشتو 1993 ، روش مکانیستیک ، روش آیین نامه ایران