مدیریت رواناب سطحی با رویکرد سازگاری با خشکسالی جهت تامین بخشی از نیاز آبی فضای سبز (منطقه مورد مطالعه: دانشگاه ارومیه)

ایجاد شهر و به تبع آن افزایش شهرنشینی در شهرها که باعث افزایش شدت آبدهی سیلابها میشود که برای کنترل سیلابها و همچنین خطرات ناشی از سیلابها باید به افزایش دقت ایجاد ابعاد کانالهای جمع آوری و دفع سیلابها روی آورد. از اینرو باید پیش بینی های لازم برای دفع یا تعدیل مشکلات و خسارات مزبور به عمل آید که انجام بررسیهای منطقه ای و تدارک تمهیدات لازم در قالب طرحهای جمع آوری، انتقال و دفع آبهای سطحی شهر از جمله اقداماتی مناسب برای ارزیابی و مقابله با پیامدهای زیانبار این پدیده تلقی میگردد، صورت گیرد. در این بررسی به بررسی راهکار مدیریت و ذخیره رواناب سطحی استحصال شده از آب باران جهت تامین بخشی از نیاز آبی فضای سبز دانشگاه ارومیه پرداخته و به کمک مدل STMC به عنوان یک ابزار قدرتمند برای طراحی و آنالیز جریان ثقلی در شبکه سیلاب رو، شبکه تلفیقی جدید طراحی و شبیه سازی گشته و تیپهای مختلف برای جویهای روباز و پوششی و استفاده از کانال بتن پلیمری برای برخی نقاط پیشنهاد گردید. نتایج حاکی از آن است که رابطه مانینگ نسبت به سایر معادلات افت بار، مقدار سرعت متوسط در شبکه را در حدود 15 درصد کمتر نشان داده و همچنین با در نظر گرفتن مخازن ذخیره موقت رواناب در خروجی زیر حوضه های 9 گانه می توان نسبت به تامین آب موردنیاز بخشی از فضای سبز دانشگاه با هیدرمدول مناسب اقدام نمود.

کلیدواژه ها:

رواناب ، سازگاری با خشک سالی ، مخازن ذخیره ، بتن پلیمر ، مدل STMC