بررسی اثربخشی آموزش تاب آوری بر خودکارآمدی و خوش بینی سالمندان مرد مقیم سرای سالمندان شهر اصفهان

اهدف: هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش تاب آوری بر خودکارآمدی و خوش بینی در سالمندان مرد ساکن در سرای سالمندان شهر اصفهان بود.مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی، با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل بود. شرکت کنندگان شامل 30 مرد سالمند بین 65 تا 96 سال بودند که با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند (هر گروه 15 نفر). گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت آموزش تاب آوری قرار گرفت، ولی گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. شرکت کنندگان در پژوهش به پرسشنامه های خودکارآمدی شرر و مادوکس (1982) و خوش بینی شیر و کارور (1994) پاسخ دادند. داده های پژوهش به وسیله بسته آماری برای علوم اجتماعی و با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس چند متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: تحلیل کوواریانس نتایج پیش آزمون و پس آزمون، بیانگر تفاوت معناداری در میزان خودکارآمدی و خوش بینی بود.نتیجه گیری: آموزش مهارت های تاب آوری بر افزایش خودکارآمدی و خوش بینی مردان سالمند موثر است. نتایج نشان داد که آموزش تاب آوری گروهی، خودکارآمدی و خوش بینی را در گروه آزمایش به طور معناداری افزایش داده است .(P<0/001) بنابراین پیشنهاد می شود از آموزش تاب آوری برای افزایش سطح خودکارآمدی و خوش بینی در سالمندان ساکن در سرای سالمندان استفاده گردد.

کلیدواژه ها:

آموزش تاب آوری ، خودکارآمدی ، خوش بینی ، سالمندان مرد