بررسی آثار و پیامدهای عبرت ها در نهج البلاغه

از کارآمدترین روش های تربیتی که در قرآن و سیره پیشوایان دینی آمده، روش عبرت است. عبرت حالتی است که در اثر برخورد با اموری ظاهری و مشهود، برای انسان پدید می آید و به معرفتی باطنی و غیر مشهود منتهی می شود. به این حالت، اگرچه روش نمی گویند ولی با توجه به عامل ایجادکننده آن، جنبه روشی پیدا می کند. تشابه زندگی انسان ها و اقوام و ملل مختلف با یک دیگر، حسابگری و اندیشه ورزی و نیز تاثیرپذیری انسان، مبانی این روش را تشکیل می دهند؛ یعنی در اثر تعامل این ویژگی ها با یک دیگر، حالت عبرت پدید می آید. این مقاله با استفاده از روش توصیفی تحلیلی با رویکرد حدیثی به بررسی پی آمدهای عبرت ها در نهج البلاغه انجام گرفته است. از نتایج این تحقیق می توان به دست یابی به بینش، بهره مندی از تجارب دیگران، مصونیت نسبی از خطا و درنهایت استفاده بهینه از باقی مانده عمر و از منابع عبرت نیز می توان به حوادث و تحولات تاریخی، سرگذشت اقوام و ملل، شگفتی های خلقت، حیات و مرگ تمدن ها، عظمت و انحطاط دولت ها، تجربیات اولیه خود انسان و در یک کلام، دنیا و سنت های حاکم بر آن اشاره کرد.

کلیدواژه ها:

عبرت ، عبرت آموزی ، عبرت در نهج البلاغه ، عبرت آموزی در نهج البلاغه