تبیین تجربیات پرستاران از خشونت و پرخاشگری در بخش اورژانس

مقدمه: پرخاشگری و خشونت علاوه بر آثار روان شناختی، عاطفی و جسمی طولانی مدت، بر عملکرد بالینی پرستاران و آسایش و راحتی بیماران نیز اثر منفی دارد. اثرات به نحوی است که پرستاران بطور روز افزون، آنرا یکی از مهم ترین دلایل عدم رضایت از شغل خود بر می شمارند. هدف از این مطالعه تبیین تحربیات پرستاران از خشونت و پرخاشگری در بخش اورژانس می باشد .روش تحقیق: این مطالعه کیفی در سال 1397 در مرکز اموزشی درمانی شهید صیاد شیرازی انجام شد. مشارکت کنندگان 15 پرستار بر اساس نمونه گیری مبتنی بر هدف وارد مطالعه شدند. و اتمام نمونه گیری رسیدن به اشباع داده ها بود. ابزار گردآوری داده، مصاحبه های نیمه ساختار و تعاملی بود. حداقل یک سوال در همه مصاحبه ها تکرار شد .تجربیات خود را از خشم و پرخاشگری در بخش بفرمائید برایم از تجربیات واقعی خود بگویید). از سوالات کاوشی مانند چرا، چگونه، مثال بزنید برای عمیق شدن داده ها استفاده گردید.مصاحبه ها ضبط، دست نویس، کدگذاری و طبقه بندی شدند. برای تحلیل داده ها از رویکرد تحلیل محتوای کیفی مرسوم استفاده گردید. برای استحکام مطالعه از تری انگولیشن در آنالیز داده ها استفاده گردید. یافته ها: مضامین اصلی این مطالعه درگیری های فیزیکی و کلامی، رسیدگی نکردن به بیمار، مقیم نبودن پزشک در بیمارستان، عدم کنترل بیمار و همراه در شرایط بحرانی، رفتارهای غیر حرفه ای داشتن بود . احساس فرسودگی شغلی، احساس عدم حمایت از سوی همکاران و مدیران، کسب تجربیات از خشونت از مواردی بود که پرستاران تجربه نمودند نتیجه گیری: نتایج این مطالعه بیانگر این است خشم و پرخاشگری و خشونت در محیط کاری بخش های اورژانس بین بیمار و همراه و پرستار وجود دارد. پیشنهاد می شود علاوه بر آموزش های فردی به اصلاحات محیطی، مدیریتی و ساختاری جدی نیاز باشد. همچنین پیشنهاد می شود، جهت پیشبرد سلامت جسمانی و روانی پرستاران ، ایجاد آرامش، انگیزش و اشتیاق کارکنان درمانی، بهینه کردن محیط شغلی، افزایش منابع نیروی انسانی، امکانات و تسهیلات لازم فراهم گردد.

کلیدواژه ها:

پرخاشگری ، پرستار ، بیمار ، بخش اورژانس