تبیین نقش میانجی گری قابلیت یادگیری سازمانی در رابطه بین سرمایه فکری و توانمندسازی روانشناختی کارکنان

امروزه مدل جدیدی از دارایی ها در عرصه سازمانی مطرح شده است و به طور کلی دارایی های سازمان را به دو دسته دارایی های ملموس (مشهود) و ناملموس ( نامشهود) تقسیم می کنند. عموما دارایی های نامشهود را سرمایه فکری می نامند و ارزیابی ها نیز به سمت ارزیابی دارایی های نامشهود (سرمایه فکری) گرایش یافته است. سرمایه فکری را می توان اساسی ترین دارایی یک سازمان دانست و سه جزء اصلی آن که اغلب محققین بر آن اتفاق نظر دارند عبارتند از سرمایه انسانی، سرمایه ساختاری و سرمایه مشتری. سرمایه فکری می تواند بر عوامل مختلفی در سازمان همچون قابلیت یادگیری و توانمندی روانشناختی کارکنان تاثیر گذار باشد. لذا هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی تاثیر سرمایه فکری بر توانمند سازی روانشناختی کارکنان از طریق قابلیت یادگیری سازمانی می باشد. تحقیق حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر نحوه گردآوری اطلاعات میدانی و از بعد تجزیه تحلیل، توصیفی – تحلیلی میباشد. جامعه آماری مورد استفاده در این تحقیق شامل کارکنان شعب بانک کشاورزی شهر تهران به تعداد 800 نفر می باشند که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای تعداد 260 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات نیز پرسشنامه می باشد و برای بررسی روایی ابزار سنجش از روایی سازه و برای بررسی پایایی آن از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شده است. همچنین آمار استنباطی (شامل آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه) برای پاسخ به فرضیه های تحقیق مورد استفاده قرار گرفت. بر اساس یافته های پژوهش سرمایه فکری بر قابلیت یادگیری سازمانی تاثیر مثبت و معنی دار دارد. همچنین قابلیت یادگیری سازمانی بر توانمندسازی روانشناختی کارکنان تاثیر مثبت و معنی دار دارد و سرمایه فکری از طریق قابلیت یادگیری بر توانمند سازی روانشناختی کارکنان تاثیر مثبت و معنی دار دارد.

کلیدواژه ها:

سرمایه فکری ، قابلیت یادگیری سازمانی ، توانمندسازی روانشناختی