بهزیستن پایدار و تاب آوری دو مفهومی هستند که ارتباط نزدیکی با یکدیگر دارند.

بهزیستن پایدار و تاب آوری مفاهیمی مرتبط و مکمل هستند که هر دو بر توانایی افراد، جوامع و سیستم ها برای شکوفایی در مواجهه با چالش ها و تغییرات تاکید دارند.

 بهزیستن پایدار بر حفظ و ارتقای کیفیت زندگی در ابعاد مختلف (جسمی، روانی، اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی) برای نسل های حال و آینده تمرکز دارد، در حالی که تاب آوری به توانایی بازگشت به حالت اولیه، انطباق و رشد در مواجهه با مشکلات، استرس ها و آسیب ها اطلاق شده است.

 تاب آوری به عنوان یک عامل کلیدی در دستیابی به بهزیستن پایدار عمل می کند، زیرا به افراد و جوامع کمک می کند تا در برابر ناملایمات مقاومت کرده و به طور مداوم به سمت بهبود و شکوفایی حرکت کنند.

بهزیستن پایدار و تاب آوری دو مفهومی هستند که ارتباط نزدیکی با یکدیگر دارند.

توسعه پایدار، مفهومی است که در پی پیامدهای منفی رویکردهای توسعه یک جانبه اقتصادی پس از انقلاب صنعتی و تغییر نگرش بشر به مفهوم رشد و پیشرفت، شکل گرفت. این مفهوم در تلاش است تا با نگاهی نو به توسعه، از تکرار اشتباهات گذشته جلوگیری کرده و توسعه ای همه جانبه و متوازن را ایجاد کند.

 

بهزیستن پایدار به معنای زندگی در هماهنگی با محیط زیست و برطرف کردن نیازهای فعلی بدون آسیب به نسل های آینده است.

در دنیای امروز که با تغییرات سریع اقلیمی، اجتماعی و اقتصادی روبه رو هستیم، تقویت تاب آوری جوامع و افراد ضروری است. این امر می تواند از طریق آموزش، ارتقاء آگاهی اجتماعی و توسعه زیرساخت های پایدار انجام شود تا بتوانیم به سمت آینده ای عادلانه تر و پایدارتر حرکت کنیم.

بهزیستن پایدار و تاب آوری دو مفهومی هستند که ارتباط نزدیکی با یکدیگر دارند.

پایداری به معنای توانایی حفظ و ادامه زندگی در یک سیستم به گونه ای است که نیازهای کنونی را بدون به خطر انداختن توانایی نسل های آینده برای تامین نیازهای خود برآورده سازد.

 این مفهوم در زمینه بهزیستی، به ویژه در ابعاد اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی، اهمیت ویژه ای دارد.

 آرزوی بهزیستی پایدار و عادلانه نه تنها بر تامین نیازهای اساسی انسان ها تاکید دارد، بلکه بر ایجاد شرایطی برای رشد و شکوفایی فردی و جمعی نیز تمرکز می کند.

 این به معنای دستیابی به جامعه ای است که در آن همه افراد از فرصت های برابر برخوردارند و می توانند در یک محیط سالم و حمایتگر زندگی کنند

.

 بهزیستی به معنای تجربه رضایت، شادی و معنا در زندگی است، در حالی که تاب آوری به توانایی فرد در مواجهه با چالش ها و بازگشت به حالت عادی پس از بحران ها اشاره دارد. تحقیقات نشان می دهند که افراد با تاب آوری بالا معمولا قادرند بهتر با استرس ها و مشکلات زندگی کنار بیایند و این ویژگی به آنها کمک می کند تا احساس بهزیستی بیشتری داشته باشند.

تاب آوری می تواند به عنوان یک عامل تسهیل کننده در دستیابی به بهزیستی روانشناختی عمل کند.

از سوی دیگر، افرادی که از بهزیستی روانشناختی بالایی برخوردارند، معمولا نگرش مثبتی نسبت به زندگی دارند و این نگرش مثبت می تواند به تقویت تاب آوری آنها کمک کند. در واقع، این دو مفهوم نه تنها مستقل از یکدیگر نیستند بلکه همدیگر را تقویت می کنند. افرادی که احساس رضایت و معنا در زندگی خود دارند، بیشتر احتمال دارد که در برابر چالش ها مقاوم تر باشند و برعکس، تاب آوری بالا می تواند منجر به افزایش احساس خوشبختی و رضایت از زندگی شود.

 توسعه پایدار به دنبال ایجاد آینده ای مطلوب برای جوامع بشری است، به گونه ای که نیازهای انسان برطرف شده و در عین حال، به یکپارچگی، زیبایی و ثبات نظام های حیاتی آسیب نرسد.

توسعه پایدار راهکارهایی برای الگوهای ساختاری، اجتماعی و اقتصادی ارائه می دهد تا از مشکلاتی مانند نابودی منابع طبیعی، تخریب سامانه های زیستی، آلودگی، تغییر اقلیم، افزایش جمعیت، بی عدالتی و کاهش کیفیت زندگی جلوگیری کند[1]. این مفهوم با تاکید بر جنبه های انسانی، زیست محیطی و توجه به نسل های آینده، به دنبال تلفیق حفاظت و توسعه، تامین نیازهای اولیه زیستی، دستیابی به عدالت اجتماعی، خودمختاری، تنوع فرهنگی و حفاظت از یگانگی اکولوژیکی است.

در تعریف واژه پایداری (sustain)، به معنای حیات، زنده نگه داشتن، استمرار و هر آنچه که در آینده تداوم داشته باشد، مورد توجه است.

 توسعه پایدار تلاشی است برای ترکیب مفاهیم در حال رشد حوزه های محیطی با موضوعات اجتماعی-اقتصادی، و یک تغییر مهم در فهم رابطه انسان و طبیعت و انسان ها با یکدیگر است. این دیدگاه با تصور جدایی موضوعات محیطی، اجتماعی و اقتصادی که در دو سده گذشته حاکم بود، در تضاد است.

در مقابل، تاب آوری بر توانایی سیستم ها در واکنش به اختلالات شدید و فشارهای مداوم تمرکز دارد. این مفهوم به معنای آمادگی برای تهدیدها، جذب اثرات، بهبود و سازگاری پس از یک رویداد مخرب یا استرس مداوم است.

 تاب آوری اغلب برای تمرکز بر یکی از ابعاد برای جذابیت عمومی بیشتر ساده می شود و تمایل به اولویت بندی فرآیندهای سیستم ها یا ویژگی ها دارد، در حالی که پایداری نتایج آن سیستم را اولویت بندی می کند.

بهزیستی (Well-being) به وضعیتی اطلاق می شود که فرد در آن از نظر جسمی، روانی، اجتماعی و اقتصادی در بهترین حالت خود قرار دارد. بهزیستی تنها به معنای نبود بیماری یا ناراحتی نیست، بلکه به کیفیت زندگی، رضایت از زندگی و دستیابی به اهداف شخصی نیز مرتبط است.

 بهزیستن پایدار به معنای زندگی در هماهنگی با محیط زیست و برطرف کردن نیازهای فعلی بدون آسیب به نسل های آینده است.

بین تاب آوری و پایداری یک پیوند قوی وجود دارد.

پایداری آرزوی بهزیستی پایدار و عادلانه را در درازمدت ترسیم می کند، که در توانایی تاب آوری برای تداوم و سازگاری خلاصه می شود. 

تاب آوری شهری نه تنها بر تاب آوری کلان شهرها متمرکز است، بلکه شامل شهرها و مناطق مسکونی کوچکتر نیز می شود و به توانایی جوامع شهری برای جذب شوک ها و استرس های آینده به سیستم ها و زیرساخت های اجتماعی، اقتصادی و فنی برای حفظ عملکردها، ساختارها، سیستم ها و هویت های یکسان مربوط می شود.

بهزیستی پایدار به معنای ایجاد شرایطی است که نه تنها نیازهای فعلی مردم را تامین کند، بلکه به آینده آن ها نیز توجه داشته باشد. این امر مستلزم ایجاد تعادل بین ملاحظات زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی است تا اطمینان حاصل شود که نسل های آینده نیز می توانند از منابع و فرصت های مشابه بهره مند شوند. بهزیستی پایدار و تاب آوری دو روی یک سکه هستند که هر دو برای ساختن جوامعی قوی تر، سالم تر و عادلانه تر ضروری می باشند.