در چگونگی دستیابی به نسخه اجرایی در توافق و کاهش تنش های ایران و اسراییل در قبال موضوع فلسطین

برخی تحقیقات، ارزیابی ها و تحلیل های بین المللی کارشناسان روابط بین الملل و حقوق بین الملل نشان می دهد که سطح تنش های ایران و اسراییل به دلیل عوامل تاریخی، سیاسی و اجتماعی و مذهبی و ایدئولوژیک، به یک بحران پایدار تبدیل شده است. دستیابی به یک نسخه اجرایی برای توافق و کاهش تنش ها ضرورتا نیازمند بررسی عمیق ابعاد مختلف این روابط است. در ادامه، شماری از اصول کلی برای دستیابی به چنین توافقی مطرح می شود.

۱. درک متقابل و شناخت نیازها

بسیار مهم است که هر دو طرف، ایران و اسراییل، نقاط قوت، ضعف، و نیازهای یکدیگر را درک کنند. این درک متقابل می تواند به کاهش سوتفاهم ها کمک کند و ایجاد فضای گفت وگو و توافق بردبرد و راه حل میانه را ممکن سازد. هر دو کشور نیاز به امنیت، توسعه اقتصادی و بهبود روابط منطقه ای و بین المللی دارند. این نیازها باید به عنوان نقطه شروع مذاکرات و توافق های طرفین، مورد توجه قرار گیرند.

۲. فضا و زمان مناسب برای مذاکرات

بخش کلیدی دستیابی به توافق، انتخاب زمان و فضایی مناسب برای مذاکرات است. این مذاکرات باید در شرایطی انجام شوند که دو طرف به آرامش نسبی و تمایل به ترک مخاصمات، دست یافته باشند. شرایط بغرنج در منطقه، فشارهای اقتصادی و بحران های داخلی هر دو کشور می توانند مشوق طرفین  برای ایجاد یک گفتگوی جدی و منفعت محور باشند. بنابراین، استفاده از شماری میانجی گران معتبر و بی طرف(به طور مثال سازمان ملل متحد یا اتحادیه اروپا)می تواند به تسهیل این روند کمک کند.

۳. ایجاد اعتماد بین دو کشور

ایجاد اعتماد میان دو طرف یکی از چالش های اصلی است. اقدامات ساده ای مانند کاهش تهدیدات نظامی، تبادل اطلاعات در مورد امنیت و توقف کامل رجزخوانی علیه یکدیگر و توقف شعار محو اسراییل توسط ایران و منسوخ کردن این ایده و حتی برگزاری برنامه های مشترک فرهنگی و اجتماعی، می تواند به ایجاد محیطی از اعتماد کمک کند. همچنین، امضای توافقات موردی برای همکاری های تحقیقاتی و علمی می تواند نقاط عطفی در ایجاد این اعتماد باشد.

۴. نتایج اقتصادی مثبت

توافقات اقتصادی می توانند به عنوان محرکی برای کاهش تنش ها عمل کنند. به عنوان مثال، توافق بر سر پروژه های مشترک نفت و گاز یا همکاری در زمینه های فناوری می تواند به بروز منافع مشترک منجر شود. این منافع می تواند به دو طرف کمک کند تا مزایای توافقات را حس کنند و منافع سرشار آن را بچشند و از تنش ها کاسته شود.

۵. دخالت جامعه بین المللی

نقش جامعه بین المللی در این فرآیند غیرقابل انکار است. کشورهای بزرگ و سازمان های بین المللی می توانند به عنوان میانجی گران و تسهیل کنندگان مذاکرات عمل کنند. همچنین، این کشورها می توانند متعهد شوند که از توافقات بین المللی حمایت کنند و در صورت نیاز به اعمال فشار بر طرفین متعهد به برقراری صلح، اقدام کنند.

۶. توافقات بلندمدت و پایدار

یک توافق جامع و پایدار و بلندمدت فی مابین ایران و اسراییل، باید شامل سازوکارهای نظارتی و اجرایی باشد که بتواند اطمینان حاصل کند که هر دو طرف به تعهدات خود پایبند هستند. این سازوکارها می توانند شامل نظارت بین المللی، گزارش گیری منظم، و کمیته های حل اختلاف باشند. همچنین، این توافق باید انعطاف پذیر باشد تا بتواند با تغییرات جدید در شرایط جهانی و منطقه ای سازگار شود.

نتیجه گیری

کاهش تنش ها بین ایران و اسراییل و با تاکید بر موضوع فلسطین، نیازمند یک اراده ی معطوف به نتیجه از سوی دو طرف درگیر و رویکرد چندجانبه و همه جانبه است. با ایجاد درک متقابل، ساختن اعتماد، و تمرکز بر منافع اقتصادی مشترک، و تعهد به منافع امنیتی بلند مدت، می توان به یک توافق جامع دست یافت که منجر به ثبات و امنیت پایدار در منطقه شود. تنها با همکاری و دیدگاه مثبت می توان به آینده ای روشن دست یافت که از منافع آن دولت و ملت های ایران و اسراییل و فلسطین به شکل مشترک بهره ببرند.


تنظیم و نگارش: بنیامین صادقی (پژوهشگر صلح و حل وفصل منازعات و میانجیگری بین المللی)
سه شنبه 29 اکتبر 2024(8 آبان 1403)

Bensad5800@gmail.com