نظر کن در مه خندان و می رو

از ابو یزید می آید که از حجاز می آمد اندر شهر بانگ درافتاد که بایزید آمد .

مردمان شهر جمله پیش وی باز یافتند و به اکرام وی را به شهر درآوردند. چون به مراعات ایشان مشغول شد از حق باز ماند و پراکنده گشت . چون به بازار درآمد قرصی از آستین بیرون آورد و خوردن گرفت. جمله از وی برگشتندو وی را تنها بگذاشتند و این اندر ماه رمضان بود .

بایزید با مریدی که با وی بود گفت : ندیدی که یک مساله از شریعت کار نبستم همه خلق مرا رد کردند ؟ (1)

***

[یزدانپناه عسکری]

بایزید مسافر، و بدینوسیله خود از شر مردم خلاص نموده و کلا تمام عرفا هیچ توجهی به مردم و اطراف ندارند و بایزید گفته چون نیک نگریستم جمله خلق مرده بدیدم، پس چهار تکبیر برخلق بزدم و برفتم و مولانا : اگر عالم شود گریا ن تو را چه ؟ - نظر کن در مه خندان و می رو. پذیرفتن مردم به همان طریقی که هستند.

***

[دیوان شمس غزل 2179] (2)

تو جام عشق را بستان و می رو - همان معشوق را می دان و می رو

شرابی باش بی خاشاک صورت - لطیف و صاف همچون جان و می رو

یکی دیدار او صد جان به ارزد - بده جان و بخر ارزان و می رو

چو دیدی آنچنان سیمین بری را - بده سیم و بنه همیان و می رو

اگر عالم شود گریان ترا چه - نظر کن در مه خندان و می رو

اگر گویند رزاقی و خالی - بگو هستم دو صدچندان و می رو

کلوخی بر لب خود مال با خلق - شکر را گیر در دندان و می رو

_______

1 – کشف المحجوب هجویری

- تاریخ تحلیلی پنج هزار سال ادبیات داستانی ایران، صوفیانه ها و عارفانه ها، بخش اول ، نادر ابراهیمی – تهران: پژوهشگاه فرهنگ و هنر اسلامی، چاپ دوم 1377 ص 110

2 - کلیات دیوان شمس تبریزی ، مولانا جلال الدین محمد بلخی به کوشش دکتر ابوالفتح حکیمیان – تهران: انتشارات پژوهش 1383 52:234 و58:168 ، 12:259