فقر می تواند ژنتیک را تغیر دهد

فقر حتی ژنتیک ما را تغییر می دهد!

■کریستین کوپر، بانک دار، فعال اقتصادی و تاجر آمریکایی بسیار موفقی است. با درآمد سالانه ای نزدیک به یک میلیون دلار، و نوشته های تحسین شده بسیار در معتبرترین رسانه های جهان و کتاب هایی پرخواننده که از غرب تا شرق سیاره خوانده می شود.

□در نگاه اول، هیچ نشانی از فقر در زندگی امروز او نیست، حتی اگر بدانیم که در خانواده و محله ای فقیر به دنیا آمده و بزرگ شده، احتمالا تحسین و تمجیدش می کنیم که توانسته است با موفقیت از چرخه فقر بیرون بجهد و برای خودش ثروتی به هم بزند. بااین حال، خود او داستان زندگی ای را جور دیگری می بیند.

●کوپر می گوید از روزهای سخت دوران کودکی اش، میراثی بزرگ در عمق جان او باقی مانده است: «نگرانی دائمی و همیشگی از آینده». احساسی که همواره تو را گوش به زنگ و محتاط نگه می دارد.

○کوپر می نویسد: «بخش زیادی از وقتم را به غور در پرسش های اساسی می گذراندم. غذای بعدی ام از کجا خواهد آمد؟ فردا برق داریم؟ احساس شرمساری مادرم را وقتی جلوی صندوق خواربارفروشی سعی می کرد کوپن های غذایمان را مخفی کند، خیلی خوب می شناختم.

■یادم می آید که در هشت سالگی از دورنمای نااطمینانی دائمی درباره هرچیزی از زندگی، از غذا گرفته تا لباس و تحصیلات، دچار هراس می شدم. می دانستم زندگی ما نمی تواند عادی باشد. یک جای کار این ریزجهان کوچکی که من در آن به دنیا آمده بودم می لنگید. فقط نمی دانستم که کجا.»

□در سال های اخیر، تحقیقات جدید در حوزه های مختلف علوم شناختی تصویر تازه ای از آثار فقر ارائه کرده اند که کمک می کند آنچه بر کریستین کوپر گذشته است را خیلی بهتر درک کنیم.

●برخلاف اسطوره ای اجتماعی که می گوید با تلاش و پشتکار می توان از چرخه فقر بیرون آمد، حالا می دانیم که فقر می تواند آثار خود را حتی در الگوهای ژنتیکی ما ثبت کند.

○دقیق تر بگوییم: شواهد جدید نشان می دهد استرس هایی که بچه های فقیر در اولین سال های زندگی خود تجربه می کنند، ممکن است در نحوه شکل گیری اعضای بدن، انواع سلول های تشکیل دهنده آن و حتی نحوه بیان کدهای ژنتیکی ما تاثیر بگذارد. در واقع فقر، مثل بیماری های دیگر، مجموعه ای از نشانه های مرتبط به هم دارد که پیش بینی پذیر، درمان پذیر و حتی وراثت پذیرند.

■اگرچه هنوز تحقیقات در این زمینه کم شمارند، اما تصور اینکه آثار فقر می تواند در انواع اختلالات روانی و جسمی، حتی به نسل های بعدی به ارث برسد، می تواند ساختار سیاست گذاری ها برای مبارزه با فقر را کاملا دگرگون کند.

□اگر این تحقیقات را جدی بگیریم، احتمالا موثرترین کاری که برای فقرا می توانیم بکنیم، اجرای برنامه هایی است که سطح استرس آن ها را برای مدتی طولانی کاهش دهد.

●مقاله ای در سال ۲۰۰۹ نشان داد اگر کودکان فقیر تنها برای سه سال اول زندگی شان، تحت حمایت برنامه جامعی برای رشد جسمی و روانی باشند، می توانند به شکل بسیار موثری در برابر گرداب مشکلاتی که فقر به بار می آورد، مقاومت کنند. این شاید کلید حل این معما باشد که چرا شمار کسانی که از فقر خلاصی می یابند این قدر کم است؟

⚪️