سینمای چین اژدهای تولید بخش ۲

5. دوران طلایی دوم

صنعت فیلم سازی پس از سال 1945 به توسعه خود ادامه داد. تولید در شانگهای بار دیگر از سر گرفته شد زیرا استودیوهای جدیدی به جای استودیوهای قدیمی فیلمسازی چون لیان هو و مینگزینگ به وجود آمدند و جای آنها را گرفتند.در سال 1945 کای چوشنگ (زاده ۱۲ ژانویه ۱۹۰۶ – درگذشته ۱۵ ژوئیه ۱۹۶۸کارگردان چینی دوران پیش از کمونیسم و ​​اولین کارگردان چینی بود که جایزه بین المللی فیلم را در جشنواره بین المللی فیلم مسکو دریافت کرد ). به شانگهای برگشت تا نام شرکت فیلم سازی لیان هو را احیا نماید،او انجمن فیلم سازی موسوم به انجمن فیلم سازی لیان هورا ایجاد کرد و در تاسیس آن از کمک افرادی چون شی دانگ شان ،منگ جون مو و ژنگ جون لیبهره برد. این کار به نوبه خود به تاسیس استودیوی فیلم سازی کون لان منجر شد ، که در ادامه به یکی از مهم ترین استودیوهای آن دوران تبدیل شد (بعد ها استودیو کون لان با هفت استودیو دیگر ادغام شد و استودیوی فیلم شانگهای را در سال 1949 بوجودآمد )، و فیلم های کلاسیکی ساخت از جمله :

1.فیلم رود بهار جاری در شرقیا اشک های رودخانه یانگ ته سه به کارگردانی کای چوشنگ و ژنگ جونلی(بازیگر و کارگردان). تاثیر و اهمیت این فیلم در حدی است که برخی از منتقدین آن را هم پای فیلم بر باد رفته برای سینمای چین دانسته اند. فیلم محصول سال 1947 شرکت فیلم سازی کون لان بود و اثری حماسی بود که به مدت سه ماه و بصورت مداوم در سینما ها ی چین پخش می شد،( زمان فیلم 190 دقیق،زبان فیلم ،چینی ماندرین).

2.فیلم هزاران نور که به عنوان چراغ های ده هزار خانهنیز ترجمه شده است، یک فیلم چینی محصول 1948 به کارگردانی شن فو و با بازی شانگ گوان یونژو، وو یین و لان ما است.این فیلم به عنوان یکی از 100 فیلم برتر چینی قرن بیستم توسط هفته نامه آسیا انتخاب شده است. همچنین در نظرسنجی آکادمی فیلم هنگ کنگ از 100 فیلم برتر چینی زبان، رتبه 91 را کسب کرده است . (زمان فیلم 121 دقیق،زبان فیلم،چینی ماندرین.).

3.فیلم کلاغ ها و گنجشک ها، به کارگردانی ژنگ جونلی و فیلمنامه چن بایچن. این فیلم که به دلیل دیدگاه بسیار انتقادی خود نسبت به بوروکرات های فاسد ملی گرا شناخته می شود، پس از پایان جنگ داخلی چین تکمیل شد و بعد منتشر شد.محصول سال 1949 است ( زمان فیلم 111 دقیق، زبان فیلم،چینی ماندرین).

4.فیلم سه یتیم سرگردان ، همچنین به عنوان سان مائو، ولگرد کوچک ترجمه شده است ، محصول سال 1949.

بسیاری از این فیلم ها ناامیدی از حکومت ظالمانه حزب ملی گرای چیانگ کای شک و مبارزه و جنگ ملت با ظلم و ستم را نشان می دادند.

در همین حال، شرکت های فیلم سازی دیگری همچون ون هوا از سنت چپ فاصله گرفتند و تکامل و توسعه ژانرهای نمایشی دیگر راپیش گرفتند. ون هوا مشکلات پس از جنگ را به شیوه های جهانی و انسان گرایانه روایت می کرد، و از روایت های خانوادگی و فرمول های ملودراماتیک در روایت فیلم هایش اجتناب می کرد. از نمونه های خیلی خوب از این نوع از فیلم های این شرکت فیلم سازی ، می توان به فیلم های روایتگر مسائل پس از جنگ مانند ؛ عشق ابدی محصول 1947 و عروس جعلی، داماد ساختگیمحصول 1947 نام برد.

از دیگر فیلم های این شرکت فیلم سازی می توان به آثاری هم چون زنده باد دختر خانم محصول 1947 اشاره کرد. فیلم دیگر کمپانی ون هوا درام عاشقانه ، بهار در یک شهر کوچک، محصول 1948 است. به کارگردانی فی مو کمی قبل از انقلاب، اغلب توسط منتقدان سینمای چین به عنوان یکی از مهم ترین فیلم های تاریخ سینمای چین شناخته می شود، در سال 2005، فستیوال فیلم هنگ کنگ جایزه بهترین فیلم 100 سال اخیر را به این فیلم اختصاص داد.

6. اوایل دوران کمونیستی

در زمان تاسیس جمهوری خلق چین در سال 1949، کمتر از 600 سالن سینما در این کشور وجود داشت. دولت فیلم های سینمایی را یک هنر مهم و ابزاری برای تبلیغات بر توده ها می دانست. ،فیلم های پیروزی مردم چین (1950)با همکاری های شوروی و چین آزاد شده (1951) بزرگترین رویدادهای سینمایی در سال های اولیه این دوره بودند. فیلم پیروزی مردم چین چهار مورد از پیروزی های مهم نظامی حزب کمونیست را به تصویر می کشید و با استفاده از مهمات واقعی وبا مشارکت ارتش آزادی بخش خلق چین فیلم برداری شده بود. استودیوهای خصوصی در شانگهای، از جمله کومینگ، ون هوا ، گوتای، و داتونگ، در ابتدا تشویق شدند تا فیلم های جدید بسازند.

آنها در طول دو سال بعد تقریبا 47 فیلم ساختند، اما به دلیل عصبانیت مسولان بر سر درام «زندگی وو ژون» (1950) محصول شرکت فیلم سازی کونلون، به کارگردانی سون یو و بازی سرباز دوران جنگ ژائو دان، به زودی با مشکل مواجه شدند. در مقاله ای به قلم فرد ناشناس در روزنامه ی پیپلز دیلیدر ماه می 1951، این فیلم به اشاعه افکار فئودالی متهم شد. پس ازمدتی فاش شد که مقاله توسط مائو تسه تونگ نوشته شده است، فیلم توقیف شد، کمیته راهبری فیلم برای "آموزش مجدد" صنعت فیلم سازی تشکیل شد و استودیوهای خصوصی همگی در استودیو دولتی فیلم شانگهای ادغام شدند.

پس از تاسیس جمهوری خلق چین، بوروکراسی فرهنگی چین، فیلم های آمریکایی را تریاک توصیف کرد و در کنار کمپین های مبارزه با مواد مخدر از فیلم های آمریکایی انتقاد کردو با آنها مبارزه می کرد.حزب کمونیست چین به دنبال تشدید کنترل بر رسانه های جمعی بود و به جای آن فیلم هایی با محوریت دهقانان، سربازان و کارگران ،تولید کرد، مانند فیلم های پل (1949) و دختر مو سفید (1950). نقش کلیدی در این دوران را استدیوی فیلم سازی چانگچون بر عهده داشت.در ان دوران فیلم های آمریکایی به عنوان بخشی از تلاش های برای حمایت از کره شمالی ، در جنگ کره شمالی و جنوبی ،ممنوع شدند.

شرکت چانگچون :امروزه این شرکت یکی از بزرگترین شرکت های تولید فیلم در چین است. مراکز تولید فیلم در شمال شرقی استان جیلین واقع شده اند . در سال 2003 این شرکت سهامدار شرکت توزیع فیلم Huaxia شد که واردکننده فیلم های خارجی بود. همچنین در سال 2003، اعلامیه ای با سرمایه گذاری اولیه حدود 120 میلیون دلار آمریکا برای آغاز فاز اول ساخت پارک فیلم چانگچون تحت نام شرکت Ideattack منتشر شد. این طرح از استودیو یونیورسال هالیوود الگوبرداری شده بود و مساحتی بالغ بر 1 میلیون متر مربع را پوشش می داد. این اولین پارک در نوع خود در چین بود که سایر سرگرمی های و گردشگری را با تماشای فیلم ادغام می کرد. برای این پروژه در مجموع مبلغ 205 میلیون دلار سرمایه گذاری صورت گرفته شده است .مقامات دولتی در استان چانگچون تخمین زده اند که این مرکز بتواند حداقل 1.5 میلیون نفر را در سال از داخل و خارج چین جذب کند و درآمدی معادل 27.1 میلیون دلار در سال داشته باشد).

دولت کمونیستی مشکل کمبود سالن های سینما را با ساخت واحدهای نمایش سیار که می توانستند درمناطق دورافتاده چین بگردند، حل کرد و اطمینان حاصل کرد که حتی فقیرترین افراد نیز می توانند به نمایش فیلم ها دسترسی داشته باشند. اکثریت قریب به اتفاق مردم چین در مناطق روستایی زندگی می کردند و اکثر مردم چین تا زمانی که پروژکتورهای سیار پخش فیلم رابه محل زندگیشان نیاورده بودند،تا آن زمان هیچ فیلمی را ندیده بودند. مردمی که در مناطق وسیع جغرافیایی زندگی می کردند و هیچ شبکه توزیع برقی محل زندگی آنها را پوشش نمی داد.

تیم های پخش فیلم پروژکتور سیار در دوران مائو معمولا شامل سه تا چهار کارگر بودند که تجهیزات پخش فیلم را به طور فیزیکی در یک منطقه جغرافیایی بزرگ حمل می کردند مناطقی که عمدتا تحت پوشش هیچ شبکه برقی نبود. یوان موژی در توسعه ایده ی نمایش فیلم روستایی و اجرای آن در دولت کمونیستی اهمیت زیادی داشت. یوان و چن بوئر، امکانات باقی مانده از انجمن تصاویر متحرک منچوری پس از جنگ دوم چین و ژاپن را به استودیوی فیلم شمال شرقی تبدیل کردند و هنگامی که یوان در سال 1949 رئیس دفتر این استدیو فیلم سازی شد ، مدل آن را برای کمک به ایجاد یک شبکه ی نمایش فیلم در سراسر کشور بکار گرفت.

استودیو فیلم سازی شمال شرقی همچنین نسل اول مستندسازان کمونیست چینی را آموزش می داد. در سال 1950، 1800 متصدی های پروژکتور از سراسر کشور برای یک برنامه آموزشی به منطقه ی نانجینگ سفر کردند. این متصدیان پروژکتورها، برنامه آموزشی را در استان های خود تکرار می کردند تا متصدیان پروژکتور بیشتری تربیت شوند. نانجینگ بعدها "مهد سینمای مردمی" نامیده شد. جمهوری خلق چین به دنبال جذب زنان و اقلیت های قومی بود و تلاش داشت به شکل موثرتری به جوامع به حاشیه رانده شده دسترسی داشته و انها را تحت تاثیر قرار دهد. تا قبل از بوجود آمدن تیم های سیار پخش فیلم در دهه 1950، اکثر مردم روستایی فیلمی ندیده بودند. از این رو تعداد تماشاگران فیلم به شدت افزایش یافت، یکی از دلایل اصلی این افزایش این واقعیت بود که بلیط فیلم ها به سندیکاهای و واحد های کارگری داده می شد و حضور در آن برای کارگران اجباری بود. تعداد تماشاگران فیلم ها از 47 میلیون در سال 1949 به 4.15 میلیارد در سال 1959 افزایش یافت.

تا سال 1965 حدود 20393 واحد فیلم سیار وجود داشت. در طول دوره مائو، اکثر فیلم ها توسط این واحدها ی سیار نمایش داده می شد و تنها تعداد کمی از آنها در سینماها نمایش داده می شدند. کار متصدی پرژکتورسیار پخش فیلم از نظر فیزیکی و فنی کار بسیار سختی بود. در نتیجه، زنان متصدی دستگاه های پخش فیلم و تیم های سیار پخش فیلم در رسانه های چینی به عنوان نمونه هایی از پیشبرد برابری جنسیتی در سوسیالیسم تبلیغ می شدند. در دهه های 1950 و 1960، حزب کمونیست سالن های سینما (در میان سایر ساختمان های فرهنگی) را در مناطق صنعتی که در حاشیه شهرها بودند،می ساخت. این سازه ها تحت تاثیر معماری شوروی قرار داشتند و طوری ساخته شده بودند که حس سرزندگی را القاع کنند ولی در عین حال به شکلی ساخته نمی شدند که شبیه به قصر باشند.

در چین دهه ی 1950، دیدگاه رایجی درباره فیلم سازی وجود داشت، فیلم « افق آموزشی در چشم انداز دور سوسیالیستی» بود. برای مثال، فیلم ها، تاسیس تعاونی های روستایی را ترویج می کردند. سینما همچنین به دنبال توسعه آگاهی طبقاتی یا همان پرولتاریای کارگران روستایی بود، و صنعتی شدن و نظامی سازی نیروی کار آنها را تشویق می کرد. از تیم های پخش فیلم سیار که در مناطق روستایی چین فعالیت می کردند خواسته شد تا برای معرفی سیاست های ملی و کمپین های سیاسی تلاش کنند. در 17 سال بین تاسیس جمهوری خلق چین و انقلاب فرهنگی، 603 فیلم بلند و 8342 حلقه فیلم مستند و خبری کوتاه موسوم به نیوزریلز(فیلم های خبری مستند کوتاه که حاوی داستان های خبری و سایر موضوعات مهم بودند که بین دهه 1910 و اواسط دهه 1970 رایج بودند) تولید شد که عمدتا تبلیغات کمونیستی بود که توسط دولت حمایت می شدند. به عنوان مثال، در فیلم چریک ها بر روی ریل قطار ساخته شده در 1956، حزب کمونیست چین به عنوان نیروی مقاومت اولیه در برابر نیروی خارجی ژاپنی به تصویر کشیده شده بود.

فیلمسازان چینی برای مطالعه سبک رئالیسم سوسیالیستی شوروی به مسکو فرستاده شدند. آکادمی فیلم پکن در سال 1950 تاسیس شد و به طور رسمی در سال 1956 افتتاح شد. یکی از فیلم های مهم این دوره فیلم این زندگی من (1950) به کارگردانی شی هواست که داستان یک گدای پیری است که در زندگی گذشته خود به عنوان یک پلیس برای چندین رژیم مختلف از 1911مشغول بکار بوده است. اولین فیلم چینی با صفحه عریض(واید اسکرین) در سال 1960 تولید شد. فیلم های انیمیشنی با استفاده از انواع هنرهای عامیانه، مانند برش کاغذ، نمایش سایه ها، عروسک سازی و نقاشی های سنتی نیز برای سرگرمی و آموزش کودکان ساخته می شدند. معروف ترین آنها، فیلم انیمیشن کلاسیک ویرانی در بهشتمحصول 1961 بود که توسط وان لیمینگ یکی از برادران وان ساخته شد و جایزه فیلم جشنواره بین المللی فیلم لندن را از آن خود کرد.

فیلم هایی مانند دختر مو سفیدو رعیت بخشی از ژانر ملودرام های رستگاری بودند که می خواستند تماشاگران را به سخن تلخ گفتن (اصطلاحی است برای نامیدن یک سری از دادگاه های که در زمان اصلاحات اراضی برای مالکان زمینی که قبلا از 1949 صاحب زمین شده بودند برگزار می شد، تا زمین ها از آنها گرفته شده و در بین کارگران توزیع شود)تشویق کنند. پس از برقراری روابط دیپلماتیک بریتانیا و جمهوری خلق چین، تبادلات فرهنگی بین دو کشور به تدریج از سر گرفته شد، از جمله اینکه ،فیلم های بریتانیایی در چین در دسترس قرار گرفتند.

با از بین رفتن سانسور در سال های 1956-1957(معروف به کمپین صد گل) ودر اوایل دهه 1960 ساخت فیلم های بومی چینی بیشتری شد،فیلم های که کمتر به همتایان شوروی خود متکی بودند. در طول این کمپین، کمدی های و طنز لو بان تندترین انتقادها را می کرد. قبل از ورود کارگردانان جدید او روابط سلسله مراتبی را که بین کادرها رخ می داد را افشا می کرد، در حالی که فیلم بعدی او، کمدی ناتمام(1957)، در جریان جنبش ضد راست گرا علف هرز سمی نامگذاری شد و لو مادام العمر از کارگردانی منع شد. دیگر فیلم های قابل توجه تولید شده در این دوره، اقتباس هایی از آثار کلاسیک های ادبی، مانند قربانی سال نو نوشته نویسنده مشهور و چپسانگ هو (1956، اقتباس شده از داستان لو سون) و فروشگاه خانوادگی لین (1959، اقتباس شده از داستان مائو دان) ساخته شوی هوآ بود. برجسته ترین فیلمساز این دوره شی جین بود که به ویژه سه فیلم او، زن بسکتبالیست شماره 5 (1957)، گروه سرخ زنان (1961) و دو خواهر صحنه (1964) نمونه ای از افزایش تخصص چین در فیلمسازی است. . فیلم های ساخته شده در این دوره صیقلی هستند و ارزش تولید بالایی دارند و مجموعه های استادانه ای را به نمایش می گذارند. در حالی که پکن و شانگهای مراکز اصلی تولید باقی ماندند، بین سال های 1957 و 1960 دولت استودیوهای منطقه ای را در گوانگژو، شیان و چنگدو برای تشویق بازنمایی اقلیت های قومی در فیلم ها ساخت. سینمای چین در اواخر دهه 1950 و اوایل دهه 1960 در فیلم هایی مانند پنج گل طلایی (1959)، خواهر سوم لیو (1960)، سرف ها (1963) و آشیما (1964) مستقیما به موضوع چنین اقلیت های قومی پرداخت.

7. فیلم های انقلاب فرهنگی

در طول انقلاب فرهنگی، صنعت سینما به شدت محدود شد. تقریبا همه فیلم های قبلی توقیف شدند و فقط چند فیلم جدید تولید شد، اپراهای مدل انقلابی بوجود آمدند. قابل توجه ترین آنها نسخه باله اپرای انقلابی The Red Detachment of Womenبه کارگردانی پان ونژان و فو جی در سال 1970 بود.

انتشار نسخه های فیلمبرداری شده از اپراهای مدل انقلابی منجر به سازماندهی مجدد و گسترش شبکه ی از نمایشگاه های فیلم چین شد. از سال 1965 تا 1976، تعداد واحدهای پخش فیلم در چین چهار برابر شد، کل تماشاگران فیلم تقریبا سه برابر شد و میزان تماشای فیلم در سطح ملی دو برابر شد. گروه انقلاب فرهنگی (گروه انقلاب فرهنگی (مرکزی) در می 1966 به عنوان سازمانی جایگزین برای دبیرخانه حزب کمونیست چین و گروه پنج نفر تشکیل شد. در ابتدا مسئول مستقیم کمیته دائمی دفتر سیاسی حزب کمونیست چین بود. عمدتا از حامیان رادیکال مائوبودند.

CRG نقش اصلی را در چند سال اول انقلاب فرهنگی ایفا کرد. اعضای آن همچنین در بسیاری از رویدادهای مهم انقلاب فرهنگی شرکت داشتند.قیمت بلیط را به شدت کاهش داد که به نظر او به فیلم اجازه می دهد تا نیازهای کارگران و سوسیالیسم را بهتر برآورده کند.

علاوه بر فیلم هایی که ستایش آمیز تلقی می شدند، از اواسط سال 1966 تا 1968، شبکه توزیع فیلم در حال گسترش، فیلم هایی را که به عنوان «علف های هرز سمی» شناخته می شدند، برای صدها میلیون مخاطب به نمایش می گذاشت هدف از آن هم انتقاد از فیلم ها بود. این نمایش های نقد گاهی با جر و بحث و تنش همراه بود. تولید فیلم های بلند در سال های اولیه از 1967 تا 1972 تقریبا متوقف شد. تولید فیلم پس از سال 1972 تحت صلاحیت دقیق باند چهار نفره (دسته چهار نفره شامل چهار عضو رادیکال کنگره دهم حزب کمونیست چین بود که به عنوان یک تیم کار نمی کردند اما آرای مشابهی در کنگره می دادند. اوج قدرت این گروه در دوره انقلاب فرهنگی چین از۱۹۶۶ تا ۱۹۷۶ بود. اعضای این گروه بعدا به خیانت و جرایم دیگر متهم شدند و محاکمهی آنها، در اواخر دهه ۸۰ میلادی، نشان دهنده ی تغییرات چشمگیری بود که از زمان تاسیس جمهوری خلق چین در سال ۱۹۴۹ تا آن تاریخ رخ داده بود). معدود فیلم هایی که در این دوره تولید شدند، ماننداثر شکستن ایده های قدیمی(شکستن ایده های قدیمی یک فیلم چینی محصول سال ۱۹۷۵ به کارگردانی لی ون هوا است. این فیلم یکی از معدود فیلم هایی است که در دوران انقلاب فرهنگی تولید شد) در سال 1975، از نظر داستان و شخصیت پردازی بسیار منظم بودند.

در سال 1972، مقامات چینی میکل آنجلو آنتونیونی را برای فیلمبرداری از دستاوردهای انقلاب فرهنگی به چین دعوت کردند. آنتونیونی مستند،چانگ کو چاینا( Chung Kuo, Cina )را ساخت. هنگامی که در سال 1974 اکران شد، رهبران حزب کمونیست در چین این فیلم را ارتجاعی و ضد چینی تفسیر کردند. رهبری حزب با نگاه به هنر از طریق اصول گفتگوهای یانان، به ویژه این مفهوم که چیزی به نام هنر برای هنر وجود ندارد، انتخاب های زیبایی شناختی آنتونیونی را با انگیزه سیاسی تفسیر کرد و فیلم را ممنوع کرد.انجمن ادبیات و هنر یانان مجمعی بود که در ماه مه 1942 برگزار شد و رویداد مهمی در جنبش اصلاح یانان بود. اهمیت این جریان بیشتر به خاطر سخنرانی های مائو تسه تونگ که بعدا به عنوان سخنرانی در انجمن یانان درباره ادبیات و هنر ویرایش و منتشر شد که به نقش ادبیات و هنر در کشور می پرداخت. دو نکته اصلی در این حرکت این بود که (1) همه هنرها باید زندگی طبقه کارگر را منعکس کنند و آنها را به عنوان مخاطب در نظر بگیرند و (2) هنر باید در خدمت سیاست و به ویژه پیشرفت سوسیالیسم باشد.

از آنجایی که چین به طور عمده ای واردات فیلم های خارجی را ممنوع کرده، سینماهای غیر مهمی مانند سینمای آلبانی و سینمای کره شمالی مخاطبان انبوهی را در چین جلب کرده اند. از طریق فیلم های آلبانیایی که در این دوره به نمایش درآمدند، بسیاری از مخاطبان چینی با داستان سرایی آوانگارد و مدرن ،تکنیک های سینما و زیبایی شناسی آشنا شدند.

8. پس از انقلاب فرهنگی

8.1. رونق باکس آفیس پس از انقلاب فرهنگی

در سال های بلافاصله پس از انقلاب فرهنگی، صنعت فیلم دوباره به عنوان یک رسانه سرگرمی عمومی شکوفا شد. تولید ازتولید 19 فیلم در سال 1977 به 125 فیلم در سال 1986 افزایش یافت. این صنعت سعی کرد با ساختن فیلم های مبتکرانه و «اکتشافی» مانند فیلم های ساخته شده درغرب، جمعیت مشتاق به سینما را احیا کند.

سینمای چین در اواخر دهه 1970 رشد چشمگیری داشت. در سال 1979، فروش سالانه باکس آفیس به اوج رسید و بالغ بر 29.3 میلیارد بلیط فروش رفت که معادل متوسط ​​30 فیلم برای هر نفر بود. سینمای چین تا اوایل دهه 1980 به رونق خود ادامه داد. در سال 1980، 23.4 میلیارد بلیط فروخته شده در باکس آفیس بصورت سالانه ثبت شد ، که معادل متوسط ​​29 فیلم برای هر نفر بود. از نظر پذیرش در گیشه، این دوره نشان دهنده اوج فروش بلیط در تاریخ گیشه چینی بود. فروش بالای بلیط به دلیل قیمت های پایین بلیط بود، قیمت بلیط سینما معمولا بین 0.1 ین (0.06 دلار) تا 0.3 ین (0.19 دلار). ) در آن زمان بود.

در اوایل دهه 1980، 162000 واحد نمایش در چین وجود داشت که عمدتا متشکل از تیم های فیلم سیار بودند که فیلم ها را در فضای باز در مناطق روستایی و شهری نمایش می دادند.تعدادی از فیلم ها در این دوره موفق به جذب صدها میلیون مخاطب شدند. پرفروش ترین فیلم چین در باکس آفیس افسانه ی مار سفید (1980) ( یک افسانه چینی و یکی از چهار داستان بزرگ ادبیات چینی است).پرفروش ترین فیلم خارجی، فیلم ژاپنی تعقیب و گریز خطرناک (1976) بود که در سال 1978 اکران شد و بیش از 330 میلیون بلیط فروخته شد و پس از آن فیلم هندی کاروان (1971) قرار گرفت. که در سال 1979 منتشر شد و حدود 300 میلیون بلیط فروخته شد.

8.2. ادبیات اسکار یا ادبیات مجروحان

ژانری از ادبیات چینی است که در اواخر دهه 1970 در دوره "بولوان فانژنگ"، اندکی پس از مرگ مائو تسه تونگ ظهور کرد و مصائب کادرها و روشنفکران را در جریان تجارب انقلاب فرهنگی به تصویر می کشد.

پایان انقلاب فرهنگی باعث انتشار «درام های اسکار» شد که آسیب های عاطفی به جا مانده از این دوره را به تصویر می کشید. شناخته شده ترین آنها احتمالا شهر هیبیسکوس ساخته ی شی جین (1986) است، اگرچه این نوع آثار را می توان تا اواخر دهه 1990 با بادبادک آبی اثر تیان ژوانگ جوانگ (1993) هم مشاهده کرد.

در دهه 1980، انتقاد آشکار از برخی از سیاست های گذشته ی حزب کمونیست توسط دنگ شیائوپینگ به عنوان راهی برای افشای افراط های انقلاب فرهنگی و کمپین ضد راست گرای اولیه ترویج می شد.و برای نمونه جایزه بهترین فیلم در افتتاحیه جوایز خروس طلایی 1981 به دو «درام اسکار»، باران عصر (وو یونگ گان، وو یی گونگ، 1980) و افسانه کوه تیانیون (زی جین، 1980) اهدا شد.

9.ظهور نسل پنجم

با شروع در اواسط اواخر دهه 1980، ظهور به اصطلاح نسل پنجم فیلمسازان چینی باعث محبوبیت بیشتر سینمای چین در خارج از کشور شد. اکثر فیلمسازانی که نسل پنجم را تشکیل می دهند در سال 1982 از آکادمی فیلم پکن فارغ التحصیل شده اند و شامل ژانگ ییمو، تیان ژوانگ جوانگ، چن کایگه، ژانگ جونژائو، لی شائونگ، وو زین یو و دیگران می شوند. این فارغ التحصیلان اولین گروه فیلمسازانی بودند که پس از انقلاب فرهنگی فارغ التحصیل شدند و به زودی روش های سنتی داستان نویسی را کنار گذاشتند و رویکرد نمادین آزادتر و غیرمتعارفتری را انتخاب کردند. پس از اینکه ادبیات به اصطلاح اسکار در داستان راه را برای بحث صریح و بی پرده و بدون سانسور هموار کرد، کتاب های یک و هشت ژانگ جونژائو (1983) و زمین زرد از چن کایگه (1984) به ویژه به نشانه آغاز نسل پنجم در نظر گرفته شدند. زمین زرد یکی از اولین فیلم های هنری چینی بود که توجه بین المللی را به خود جلب کرد.

10. نسل ششم

پس از اعتراضات و کشتار میدان تیان آن من در سال 1989 ، یک جنبش فیلم های زیرزمینی ایجاد شد که به طور نامعلومی از آن به عنوان نسل ششم یاد می شود، دوران پس از 1990 به عنوان سیاست های سانسور دولتی نامگذاری بود. به دلیل کمبود بودجه و عدم حمایت دولتی، این فیلم ها با استفاده از ابزاری مانند فیلم 16 میلی متری و ویدئوی دیجیتال و عمدتا با استفاده از بازیگران غیرحرفه ای و فیلم برداری سریع و ارزان ساخته می شدند و حسی مستندگونه، اغلب با برداشت های بلند، ایجاد می کردند. و با دوربین روی دست وصدای محیط؛ بیشتر شبیه نئورئالیسم ایتالیایی و سینمای واقعی گرا بوجود آمده بود.. برخلاف نسل پنجم، نسل ششم دیدگاهی فردگرایانه تر و ضد رمانتیک تری به زندگی داشت و توجه بسیار دقیق تری به زندگی شهری معاصر می کرد، به ویژه که تحت تاثیر سردرگمی، شورش و نارضایتی از تنش های اقتصادی اجتماعی معاصر چین بود. بسیاری از فیلم ها با بودجه بسیار کم ساخته شده اند (به عنوان مثال، جیا ژانگ که، که بر روی ویدئوهای دیجیتال فیلمبرداری می کند، و قبلا با 16 میلی متر فیلمبرداری می کرد؛ روزها (1993) وانگ شیائوشوای با قیمت 10000 دلار آمریکا ساخته شده است.

عنوان و موضوعات بسیاری از این فیلم ها نشان دهنده دغدغه های نسل ششم است. نسل ششم به افراد به حاشیه رانده شده و مردمانی که درجامعه که کمتر دیده می شوند ، علاقه مند است. به عنوان مثال، حرامزاده های پکن اثر ژانگ یوان(1993) بر خرده فرهنگ جوانان تمرکز دارد، هنرمندانی مانند کوی جیان، دو ویو هه یونگ که توسط بسیاری از مقامات ایالتی مورد انتقاد قرار می گرفتند، در حالی که اولین فیلم جیا ژانگ که، به اسم شیائو وو یا جیب بری (1997) یا مربوط به داستان یک جیب بری شهرستانی است. در حالی که بسیاری از فیلمسازان نسل پنجم به جریان اصلی فرهنگ چینی تبدیل شده بودند، فیلمسازان نسل ششم اغلب با وجود موفقیت در جشنواره های بین المللی فیلم و بازارهای هنری، برخورد خشن وسانسور سیستم نظارتی دولت را تجربه کرده اند.

مدل های جدید و سینمای جدید چین

11.موفقیت های تجاری

با آزادسازی چین در اواخر دهه 1970 و باز شدن آن به بازارهای خارجی، ملاحظات تجاری تاثیر خود را در فیلمسازی پس از دهه 1980 گذاشته است. فیلم هایی که به طور سنتی نمایش داده می شوند، به ندرت به اندازه ای هستند که حتی یکنواخت شوند. به عنوان مثال، کارگردان نسل پنجم، کارگردان نسل پنجم، تیان ژوانگ ژوانگ، The Horse Thief (1986)، فیلمی روایی با حداقل دیالوگ درباره یک دزد اسب تبتی است. این فیلم که مناظر عجیب و غریب را به نمایش می گذارد، مورد استقبال تماشاگران چینی و برخی از تماشاگران هنرهای غربی قرار گرفت، اما در باکس آفیس ضعیف عمل کرد. The Warrior and the Wolf (2010) بعدی تیان یک شکست تجاری مشابه بود. پیش از این، نمونه هایی از فیلم های تجاری موفق در دوران پس از آزادی وجود داشت. یکی فیلم عاشقانه عاشقانه در کوه لو (1980) بود که با چینی های قدیمی تر موفقیت آمیز بود. این فیلم به عنوان طولانی ترین فیلم در اولین اکران کتاب رکوردهای گینس را شکست. اولین فیلم سینمایی جت لی معبد شائولین (1982) در داخل و خارج از کشور (مثلا در ژاپن و آسیای جنوب شرقی) یک موفقیت فوری بود. یکی دیگر از فیلم های تجاری موفق، قتل در 405، یک فیلم هیجان انگیز بود.

12. سینمای بین المللی چین و موفقیت های خارج از کشور

از اواخر دهه 1980 و به تدریج در دهه 2000، فیلم های چینی موفقیت قابل توجهی در گیشه خارج از کشور داشته اند. پیش از این تنها توسط سینماگران معدودی این موفقیت دیده می شد، جذابیت جهانی سینمای کارگزدان شهیر تایوان انآن پس از باکس آفیس بین المللی و موفقیت در کسب نظر منتقدان دوره ای از فیلم های آنگ لی(فیلمساز مطرح تایوانی) فیلم ببر خیزان، اژدهای پنهان که در سال 2000 برنده جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی زبان شد، افزایش یافت. با حضور ستارگان از تمام نقاط دنیای چینی زبان. این بستری را برای سینمای چین به ویژه ژانر ووشیا فراهم کرد(ژانر ووشیا ژانری درادبیات معاصر، و سنتی، وسینما و تلویزیون است. ووشیا از دو کلمه وو که هنرهای رزمی یا نبرد را شرح می دهد و کلمه شیا که جوانمرد، قهرمان، سلحشور، لیدر مبارز را شرح می دهد ترکیب شده است. در حالت کلی ووشیا را می توان قهرمان های هنرهای رزمی معنی کرد. ووشیا جزئی از فرهگ لی نگ چین از زمان قدیم بوده و نویسندگان مشهوری در این ژانر به خلق آثار ادبی مشغولند) با معرفی این ژانر محبوبیت بسیاری از فیلم های چینی افزایش یافت. تا به امروز « ببر خیزان، اژدهای پنهان » موفق ترین فیلم خارجی زبان در تاریخ ایالات متحده بوده است.

13.بازار فیلم

در سال 1983، تعداد 162000 واحد پخش فیلم در چین وجود داشت که در زمان تاسیس جمهوری خلق چین در سال 1949 این عددد کمتر از 600 واحد بوده است.در سال 1998، وزارت فرهنگ سینمای روستایی سیار را به عنوان بخشی از پروژه 2131 خود احیا کرد که هدف آن نمایش یک فیلم در ماه در هر روستا در روستاهای چین و ارتقاء تجهیزات آنالوگ به پروژکتورهای دیجیتال بود. در سال 2003، دولت مرکزی بیش از 400 ون برای نمایش فیلم در اختیار تبت و سین کیانگ قرار داد تا با آنچه دولت به عنوان جدایی طلبی و غرب گرایی می دید مخالفت کند.

در سال 2010، سینمای چین سومین صنعت سینمای بزرگ از نظرتولید تعداد فیلم های بلند بصورت سالانه بود. در سال 2013،فروش باکس آفیس ناخالص چین 21.8 میلیارد ین (3.6 میلیارد دلار آمریکا) بود که دومین بازار بزرگ فیلم در جهان از نظر درآمدهای باکس آفیس به حساب می آمد . در ژانویه 2013، فیلم کمدی گمشده در تایلند (، 105 دقیقه،سال 2012) اولین فیلم چینی شد که به فروش 1 میلیارد ین در گیشه رسید. از می 2013، 7 فیلم از 10 فیلم برتر چین تولیدات داخلی بوده اند. تا سال 2014، حدود نیمی از تمامی بلیط ها به صورت آنلاین فروخته می شد، که بزرگترین سایت های فروش بلیط عبارت بودند از: 1. سایت Maoyan.com با فروش 82 میلیون بلیط2.سایت Gewara.com با فروش 45 میلیون بلیط 3.سایت Wepiao.com با فروش 28 میلیون بلیط.

در سال 2014، فیلم های چینی 1.87 میلیارد ین در خارج از چین درآمد برای چین داشتند. تا دسامبر 2013، 17000 پرده ی پخش فیلم در کشور وجود داشت و این عدد تا 6 ژانویه 2014، به عدد 18195 پرده رسید.درچین بزرگ(چین بزرگ یا منطقه چین بزرگ اصطلاحی است که برای اشاره به سرزمین اصلی چین، هنگ کنگ، ماکائو و تایوان به کار می رود) حدود 251 سالن سینما با پخش کیفیت بالا IMAX داشته است.بر اساس گزارش سالانه صنعت سینمای چین انتشار یافته در سال 2015، تعداد 299 سینمای زنجیره ای (252 روستایی، 47 شهری)، 5813 سالن سینما و 24317 پرده ی نمایش فیلم در کشور در سال 2014 وجود داشته است.در سال 2020، بازار فیلم چین از بازار ایالات متحده پیشی گرفت و به بزرگترین بازار فیلم در جهان تبدیل شد.

شرکت های فیلمسازی

تا آوریل 2015، بزرگترین شرکت فیلم چینی از نظر ارزش، علی بابا پیکچرز (8.77 میلیارد دلار) بود.

سایر شرکت های بزرگ عبارتند از

1. Enlight Media (US$5.98 billion)

2. Bona Film Group (US$542 million).

3. The biggest distributors by market share in 2014 were:

4. China Film Group (32.8%),

5. Huaxia Film (22.89%),

6. Enlight Pictures (7.75%),

7. Bona Film Group (5.99%),

8. Wanda Media (5.2%),

9. Le Vision Pictures (4.1%),

10. Huayi Brothers (2.26%),

11. United Exhibitor Partners (2%),

12. Heng Ye Film Distribution (1.77%)

13. Beijing Anshi Yingna Entertainment (1.52%)

بزرگ ترین سینماهای زنجیره ای در سال 2014 بر اساس درآمد ناخالص باکس آفیس عبارتند از:

1. Wanda Cinema Line (US$676.96 million),

2. China Film Stellar (393.35 million),

3. Dadi Theater Circuit (378.17 million),

4. Shanghai United Circuit (355.07 million),

5. Guangzhou Jinyi Zhujiang (335.39 million),

6. China Film South Cinema Circuit (318.71 million),

7. Zhejiang Time Cinema (190.53 million),

8. China Film Group Digital Cinema Line (177.42 million),

9. Hengdian Cinema Line (170.15 million)

10. Beijing New Film Association (163.09 million).

شرکت های فیلم سازی مستقل (غیر دولتی) مهم

شرکت برادران هوآی قدرتمندترین شرکت سرگرمی مستقل (یعنی غیردولتی) درچین می باشد،که در سال 1994 تاسیس شده است. این شرکت مستقر در پکن یک شرکت بافعالیت های متنوع می باشد از جمله: تولید فیلم و برنامه های تلویزیون، توزیع فیلم ، برپایی نمایشگاه، اجرای تئاتر و همچنین مدیریت برنامه های استعداد یابی می باشد . از فیلم های قابل توجه این شرکت می توان به فیلم های چون:

جنب و جوش کنگ فو اشاره کرد که فیلمی درژانر رزمی، گانگستری و کمدی به کارگردانی استیون چو است که در سال ۲۰۰۴ در چین اکران شد و در سال 2005 در آمریکا اکران شد. از بازیگران آن می توان از استیون چو، دنی چان، لام سوئت، شینگ یو، یوئن وا و هوانگ شنگ یی نام برد. هزینه ساخت فیلم 20 میلیون دلار و فروش آن 102 میلیون دلار بوده است.این فیلم محصول مشترک چین و هنگ کنگ می باشد.

فیلم برجسته ی دیگر این شرکت، فیلم

شرکت Beijing Enlight Mediaشرکت فیلمسازی است که بر روی ژانرهای اکشن و عاشقانه تمرکز دارد. این شرکت معمولا آثارای تولید می کند که در 20 فیلم پرفروش چین قرار می گیرند و یک بازیگر اصلی در تولید و پخش سریال های تلویزیونی در چین به حساب می آید. این شرکت در پکن واقع شده و مدیرعامل آن وانگ چانگتیان است که ارزش بازاری این شرکت نزدیک به 1 میلیارد دلار می باشد.