مددکاری اجتماعی و تسهیلگری اجتماعی چه تفاوتهایی دارند؟

تسهیلگری اجتماعی و مددکاری اجتماعی هر دو مفهوم متضمن تعامل با دیگران هستند، اما اهداف بسیار متفاوتی را دنبال می کنند.

تسهیل اجتماعی یک پدیده روانی است که در آن عملکرد فرد در انجام وظایف در حضور دیگران بهبود می یابد. این مفهوم ریشه در این ایده دارد که محیط های اجتماعی می توانند انگیزه و برانگیختگی را افزایش دهند و منجر به عملکرد بهتر، به ویژه در کارهای ساده یا خوب تمرین شده شوند.

تسهیلگری اجتماعی به فرآیند کمک به گروه ها و افراد برای بهبود ارتباطات و حل مشکلات اجتماعی اشاره دارد. این فرآیند شامل استفاده از تکنیک های خاص برای افزایش هماهنگی و کارآمدی در گروه ها می شود. تسهیلگر می تواند با شناسایی و حل مشکلات، به بهبود وضعیت اجتماعی افراد کمک کند و مانع بروز مشکلات جدید شود

تسهیلگری اجتماعی می تواند به عنوان ابزاری برای تقویت تاب آوری عمل کند. با فراهم کردن یک محیط حمایتی و آموزشی، تسهیلگران می توانند به افراد کمک کنند تا مهارت های تاب آوری را یاد بگیرند و در نتیجه توانایی آنها برای مقابله با چالش ها افزایش یابد. این فرآیند می تواند شامل کارگاه های آموزشی باشد که تکنیک های عملی برای غلبه بر استرس و کاهش تنش را آموزش می دهد.

سازمان های مردم نهاد (NGOها) نقش حیاتی در تسهیلگری و ارتقای تاب آوری اجتماعی دارند. این سازمان ها با فعالیت های متنوع خود می توانند به بهبود شرایط زندگی در جوامع مختلف کمک کنند.

در مقابل، مددکاری اجتماعی یک زمینه حرفه ای است که بر کمک به افراد، خانواده ها و جوامع برای ارتقای رفاه و رسیدگی به مسائل اجتماعی متمرکز است. وظیفه و ماموریت مددکاران اجتماعی برای کسانی است که با چالش هایی مانند فقر، مسائل بهداشت روانی و مشکلات خانوادگی مواجه هستند،آنها در فعالیت های مختلفی از جمله مشاوره، حمایت و سازماندهی اجتماعی برای ترویج عدالت اجتماعی و بهبود کیفیت زندگی برای مشتریان خود شرکت می کنند

مددکاری اجتماعی مبتنی بر اصول حقوق بشر و عدالت اجتماعی است و هدف آن توانمندسازی افراد و جوامع برای دستیابی به نتایج بهتر در زندگی است. این امر مستلزم آموزش و آموزش رسمی است که اغلب با مدرک مددکاری اجتماعی و مجوز برای انجام حرفه ای به اوج خود می رسد.

مفاهیم کلیدی تسهیل اجتماعی

1.تعریف: تسهیل اجتماعی به تمایل افراد برای انجام وظایف بهتر در زمانی که در حضور دیگران هستند - اعم از مخاطب، همبازی یا رقیب - در مقایسه با زمانی که تنها هستند، اشاره دارد.

2. پیشینه تاریخی: این اصطلاح برای اولین بار توسط نورمن تریپلت در سال 1898 شناسایی شد، که مشاهده کرد دوچرخه سواران هنگام مسابقه با دیگران نسبت به زمانی که به تنهایی دوچرخه سواری می کنند عملکرد بهتری دارند. فلوید آلپورت بعدا این مفهوم را در سال 1920 رسمی کرد.

3. انواع تسهیلگری اجتماعی:

 - اثرات مشارکتی: بهبود عملکرد زمانی اتفاق می افتد که افراد در کنار دیگران کار می کنند که همان کار را انجام می دهند.

 -اثرات مخاطب: افزایش عملکرد زمانی مشاهده می شود که افراد توسط مخاطبان تماشا می شوند.

4.پیچیدگی کار: تاثیر تسهیل اجتماعی با پیچیدگی کار متفاوت است. کارهای ساده عموما به دلیل تسهیل اجتماعی عملکرد بهتری دارند، در حالی که وظایف پیچیده یا ناآشنا ممکن است به بازداری اجتماعی منجر شود، جایی که عملکرد به دلیل افزایش اضطراب یا حواس پرتی کاهش می یابد.

5. مکانیسم های اساسی :

 -عوامل شناختی: تئوری تعارض حواس پرتی نشان می دهد که حضور دیگران تضاد بین تمرکز بر کار و مخاطب ایجاد می کند که می تواند منجر به افزایش تلاش برای کارهای ساده تر شود.

 -عوامل موثر: تئوری اضطراب ارزیابی معتقد است که اضطراب در مورد قضاوت شدن توسط دیگران می تواند برانگیختگی و انگیزه را افزایش دهد و به بهبود عملکرد کمک کند.

پیامدهای تسهیلگری اجتماعی

درک تسهیلگری اجتماعی کاربردهای مختلفی به ویژه در محیط های آموزشی و محیط کار دارد. برای مثال:

- آموزش: تمرین مهارت ها در انزوا قبل از اجرا در مقابل دیگران می تواند پس از تسلط بر مهارت ها به نتایج بهتری منجر شود.

- طراحی محل کار: چیدمان های اداری باز ممکن است بهره وری را برای کارهای معمولی افزایش دهد، اما می تواند تمرکز برای کارهای پیچیده حل مسئله را مختل کند.

تسهیلگری اجتماعی نقش مهمی را که زمینه های اجتماعی در تاثیرگذاری بر عملکرد فردی بازی می کنند، برجسته می کند و بر نیاز به در نظر گرفتن این پویایی ها در تنظیمات مختلف تاکید می کند.

تفاوتهای مددکاری اجتماعی و تسهیلگری اجتماعی عبارتند از :

تسهیلگری اجتماعی یک مفهوم روانشناختی است، در حالی که مددکاری اجتماعی یک عمل حرفه ای با هدف رفاه اجتماعی است.

 تسهیلگری اجتماعی بررسی می کند که چگونه حضور دیگران بر عملکرد فردی تاثیر می گذارد، به ویژه در اجرای کار در حالیکه مددکاری اجتماعی بر ارائه پشتیبانی و منابع برای بهبود شرایط اجتماعی افراد و جوامع متمرکز است.

تسهیلگری اجتماعی معمولا در زمینه های تجربی و مشاهده ای مورد مطالعه قرار می گیرد، در حالی که مددکاری اجتماعی شامل تعامل مستقیم با مددجویان و مشتریان و جوامع برای رسیدگی به مسائل اجتماعی است.

مطره پرنیان مشاور و مددکار اجتماعی در خاتمه این مطلب آورده است تسهیلگری اجتماعی و مددکاری اجتماعی هر دو مفهوم متضمن تعامل با دیگران هستند، اما اهداف بسیار متفاوتی را دنبال می کنند و در زمینه های مختلف به کار می روند.