نقش جنسیت و نژاد در بعد ورزش جهانی

لازم به ذکر است که نژاد و جنسیت در تربیت بدنی و ورزش نقش اساسی دارند. شاید اینها برخی از شاخص ترین ویژگی هایی باشد که بدون آنها توسعه و ترویج ورزش و فعالیت بدنی غیرممکن خواهد بود. این عوامل باعث ایجاد تنوع فرهنگ ها و ملل و فراگیری می شود و به بهترین استعدادها دسترسی پیدا می کند و پتانسیل ها، توانایی ها و نقاط قوت فرد را آشکار می کند. ورزش افراد را بدون توجه به خصوصیات شخصی، جسمانی یا ذهنی متحد می کند و به هم متصل می کند. کافی است نگاهی بیندازیم که چگونه افراد با رنگ پوست، منشاء دیگر و مناطق مختلف در یک تیم با هم کار می کنند، یکدیگر را تمجید می کنند، شادی می کنند یا با هم غمگین می شوند (کوکلی، 2017). ورزش به طور نامحسوسی آگاهی و ذهنیت شهروندان را تغییر داده است و آنها را وادار می کند که در مورد خود و افراد اطرافشان فکر کنند (کوکلی، 2017). به ویژه، ورزش فقط لذت و فرار از روال عادی نیست، بلکه راهی برای متحد کردن شهروندان بدون توجه به نژاد، جنسیت، ملیت و سایر عناصر است. با این وجود، بخش درونی و "زیر" ورزش آن چیزی نیست که در نگاه اول به نظر می رسد. از این رو، بر اساس تجربه بازیکن مشهور هاکی، باید توجه داشت که هجو و تبعیض بر اساس ملیت به طور فعال در ورزش شکوفا می شود (آلیو، 2020). بینندگان نمی توانند در احساسات و احساسات مشترک ورزشکاران جوان، به ویژه در ابتدای کار خود شرکت کنند. این ورزشکاران می توانند با استعداد، با استعداد، متفاوت و بر خلاف یکدیگر باشند. به نوعی، بر اساس کثرت گرایی و تنوع، درگیری ممکن است در یک تیم ایجاد شود. علاوه بر این، همه نژادهای روی زمین ویژگی های فیزیولوژیکی خود را دارند و این هم در خارج و هم در نتایج مسابقات ورزشی قابل توجه است. اغلب، نه تنها نژاد و سن موضوع بحث باقی می ماند، بلکه شناسایی برخی افراد نیز مورد بحث قرار می گیرد. اصول ورزش تقریبا سنگر اصلی «جنس گرایی»، «سن پرستی» و «نژادپرستی» بوده است. اگر ورزش قبلی منحصرا به "مرد" و "زن" تقسیم می شد. با این حال، این مفهوم در حال حاضر به دلیل روندهای سریع در حال تغییر و پویایی بالای توسعه اجتماعی مورد تردید است. به عنوان مثال، افراد تراجنسیتی در ورزش مبنای درک روشنی از حقوق بشر و فرصت ها هستند.

---