منابع رنج انسان در قرآن کریم.

دومین منبع رنج انسان،از طریق تلاش برای تسخیر طبیعت،رام کردن آن و کام گرفتن از طبیعت است. طبیعت،پاسخ به نیازها و کمبودهای انسان را در دل خود نهان کرده است و به چنگ آوردن آن، چون بیرون کشیدن طعمه از کام شیر است. آفرینشگری انسان در مواجهه با این رنج ها به ظهور می رسد. خلاقیت های شگرف بشری، روی دیگر سکه این گونه رنج های وی است و جز از این طریق حاصل نمی شد. در مواجهه با همین منبع رنج است که انتخاب های سترگ آدمی رخ می نمایند؛ همراه با لطیف ترین احساس های همدلی،همکاری و ازخودگذشتگی، یعنی زیباترین جلوه آدمیزادی. قرآن در داستان ذوالقرنین،اشاره ای به این نوع از رنج های انسان و بهره های آن دارد: «گفتند: ای ذوالقرنین، یاجوج و ماجوج سخت در زمین فساد می کنند، آیا ممکن است مالی در اختیار تو قرار دهیم تا میان ما و آنان سدی قرار دهی؟ گفت: آنچه پروردگارم به من در آن تمکن داده {از کمک مالی شما}بهتر است. مرا با نیروی {انسانی}یاری کنید{تا}میان شما و آنها سدی استوار قرار دهم.» برای من قطعات آهن بیاورید، تا آنگاه که میان دو کوه برابر شد، گفت«بدمید» تا وقتی که آن {قطعات}را آتش گردانید، گفت: "مس گداخته برایم بیاورید تا روی آن بریزم." {در نتیجه اقوام وحشی} نتوانستند از آن {مانع} بالا روند و نتوانستند آن را سوراخ کنند. گفت : "این رحمتی از جانب پروردگار من است....." کهف 97-94

عاملیت انسان رویکردی دینی وفلسفی: اثر ارزشمند دکتر خسرو باقری نوع پرست 

سومین منبع رنج در یادداشتی دیگر خواهد آمد..........