ضرورت خالی کردن ذهن از پیش فرض ها و انتظارات برای ظهور اید ه های نو

ویلفرد بیون می گفت : "حافظه ات را کنار بگذار؛ زمان آینده ی میل ات را دور بریز؛ هر دوی آن ها را فراموش کن، 

هم آنچه را که می دانستی و هم آنچه را که می خواستی، تا فضا برای ایده ای نو باز شود.”

در این گفتار، بیون به یکی از اصول بنیادین فرآیند تحلیل روانکاوی اشاره می کند: ضرورت خالی کردن ذهن از پیش فرض ها و انتظارات به منظور گشودن راهی برای ظهور افکار و ایده های نو. این “ فراموش کردن حافظه” نه تنها به معنای فراموش کردن دانسته های قبلی است، بلکه به ترک اتکا به تجربیات و دانش پیشین اشاره دارد تا بتوان به تجربیات فعلی با عینکی(و چشمانی) تازه نگریست. 

همچنین، دعوت به دور ریختن "زمان آینده ی امیال"، به اهمیت رهایی از انتظارات و آرزوهایی اشاره می کند که می توانند نگاهمان به واقعیت را محدود کنند. بیون معتقد است که برای رسیدن به درکی عمیق تر از تجربه های در حال وقوع و اجازه دادن به ظهور فهمی نو، باید از دامنه ی دید فعلی خود فراتر رفت و از قید و بند انتظارات و دانسته های قبلی رها شد.

این نگرش، فرآیند تحلیل روانکاوی را به عرصه ای برای کشف و آشکارسازی تبدیل می کند، جایی که هر دو طرف - روانکاو و بیمارش - به فضایی مشترک برای اکتشاف و رشد دست می یابند. این، بنیادی برای "تحمل ندانستن" و “تحمل تعلیق” است که در آن می توان به شناختی تازه دست یافت، بدون آنکه توسط قیدهای گذشته یا امیال و آرزوهای آینده محدود شود.

بیون نه تنها به فرآیندی فکری اشاره می کند که به ما امکان می دهد دنیا را به شکلی نو ببینیم، بلکه به جنبه ای از وجود بشری نیز می پردازد که موجب می شود از تجربیات محدود کننده خود فراتر رویم و به درکی عمیق تر و جامع تر از تجربه انسانی دست یابیم.

"کنار گذاشتن حافظه" به این معنا نیست که ما باید تجربیات یا دانش پیشین خود را به طور کامل نادیده بگیریم. بلکه، این اصطلاح به تشویق ما برای موقتا فاصله گرفتن از تفسیرهای پیشین و از پیش تعیین شده مان اشاره دارد. این امر به ما اجازه می دهد تا بدون اینکه توسط چارچوب های قبلی مان محدود شویم، به اکتشاف و درک ایده ها و تجربیات نو بپردازیم.

در همین راستا، "دور ریختن زمان آینده امیال" به اهمیت رهایی از انتظارات و آرزوهایی که ممکن است ما را از دیدن حقایق جدید باز دارند، اشاره می کند. این بخش از بیان بیون، به ما یادآوری می کند که چگونه انتظارات می توانند دیدگاه ما را تحریف کنند و ما را از فرصت هایی برای یادگیری و رشد محروم سازند.

رشد جایی رخ می دهد که موقتا از دانستن و خواستن دست بکشیم و این دست کشیدن را تاب آوریم.