شکر

[ابن عربی]

نعماتی که خداوند در این عالم به بندگانش عطا می­ فرماید از امتحان مبرا نیستند، زیرا شکر بر بندگان تکلیف است، و این بزرگ­ترین آزمون است، چون حجابی که خداوند با آن نعماتش را می ­پوشاند بزرگ­تر از حجاب ابتلائات است. (سوم 21/209)

***

[ویلیام چیتیک]

کردار شکرگزاری خواستار گذشته و کنش است. بنابراین ادراک شاکر از فزونی نعمت­ها موهبی الهی است. به این دلیل بود که خداوند آن را فزونی شکرگزاری نام داد، نه شاکر. این بازپرداخت شکرگزاری به شاکر است، زیرا عین شکرگزاری را به هستی آورد و تاییدش را به صورتی متجسمی ساخت.

خداوند به بندگانش می­ فرماید، «اگر شکر کنید بر نعمت شما می ­افزایم» (7 : 14)

وقتی شاکر با شکرگزاری­ اش خواستار فزونی­ ای می­ باشد که خداوند قول داده است، خداوند از نعمت فزونی چیزی جز میزان و صورت خواسته شاکر به او نمی­بخشد؛ یعنی، [باید بداند] شکرش آلوده یا بی­ غش است. پاسخ به این فزونی بخشودگی خداوند، و گذشت است، نه چیزی دیگر.

اگر شاکر آلوده­ باشد، آلودگی­ اش در صورت شکرگزاری او اثر مثبتی نمی­ گذارد. اما در میزان فزونی موثر است، به شرطی که برای فزونی نعمت شکرگزاری کرده باشد.

***

[یزدانپناه عسکری]

شکر، تصور نعمت درک و به یادآوردن کامل جزئیات (بی غش) است. فانساهم انفسهم - الحشر 19 (به یادآوردن خود و عدم فراموشی)