ترومای جمعی آسیب ویرانگر مشترک است

شروع واکنش استرسی حاد با عملیات خاصی در سیستم عصبی سمپاتیک همراه است که شروع آنها را آدرنالین و نورآدرنالین، دو هورمون غده های آدرنال باعث می شوند.

این دو هورمون، با سرعت بخشیدن به تپش قلب و تنفس، و با تنگ کردن رگ ها، باعث تسهیل واکنش های فیزیکی می شوند. فراوانی این هورمون ها در سایت های گیرنده نوروترانسمیترها باعث تسهیل رفتارهای خودجوش یا بلافاصله و ناخودآگاهی می شود که فرد را به جنگ یا گریز وادار می سازند.

استرس حاد در نتیجه یک رویداد تروماتیک به وجود می آید که در آن، فرد به عنوان قربانی یا شاهد، ترس،استرس، یا درد بسیار شدید، ناراحت کننده یا غیر منتظره ای را تجربه می کند، یا این که شدیدا مجروح می شود، یا از خطر جراحت جدی جان سالم به در می برد مثلا گلوله هایی که به طرف شلیک می شوند ولی اصابت نمی کنند، به علت جراحت جدی وارده مطمئن می شود که در حال مردن است، یا مرگ فرد دیگری ذرا با چشمان خود میبیند، مشاهده می کند که خودش یا دیگران تهدید به مرگ می شوند.
 

تروما ممکن است جمعی باشد و آن واکنش به یک حادثه تروماتیک یا آسیب ویرانگر مشترک است که در سطح اجتماعی اتفاق می افتد  به گونه ای که زندگی خود و خانواده و عزیزان ودستان از این حادثه آسیب دیده و مختل باشددرمان تروما و ایجاد تاب آوری باید بخشی ضروری از برنامه های توسعه اقتصادی و اجتماعی باشد. تروما را می توان به روش های مختلفی تعریف کرد، اما مهم ترین آن، تصور فرد از یک رویداد به عنوان عاملی تهدیدکننده برای خود یا دیگران است. رویدادی که منجر به تروما برای یک فرد می شود ممکن است توسط فرد دیگری به عنوان آسیب زا تجربه نشود.
تروما ممکن است سازمانی باشد و آن حادثه ای است که بر توانایی سازمان اثر میگذارد و می تواند به از دست دادن استعدادهای سازمانی منجر شود. و یا بنوعی دیگر آندسته از ضربات و شوکهایی است که به سازمان وارد می شود و معمولا این شوکها حاصل و دلیل آن  بد کارکردی رکنی از ارکان یا چند رکن از ارکان یک سازمان است.

به هنگام وقوع تروما، یکی از اولین مراحل، مرحله گیج شدن یا بهت زدگی (state of “dazc”) است که در طی آن، از هشیاری فرد کاسته می شود، توجهش محدود می شود (یعنی، فقط به یک یا دو چیز توجه می کند)، نمی تواند محرک ها را ادراک کند، و احساس زمان و مکان را از دست می دهد.

مرحله بعدی یکی از این دو حالت است:
1) فرد کلا از محیط و واقعه ای که در شرف روی دادن است یا لحظه ای پیش پایان یافته است "دور می شود"
2) یا بیشاز حد متشنج می شود و فعالیت های زیاده از حدی نشان می دهد، بشدت مضطرب می شود، قوه قضاوتش مختل می شود، سردرگم می شود، از خود بیخود می شود، یا افسرده می شود. علائم وحشتزدگی یا پنیک نیز معمولا مشاهده می شوند(عرق کردن، سرخ شدن یا سفید شدن صورت).

این سمپتوم ها معمولا در عرض چند ساعت یا  دو تا سه روز از بین می روند. فرد ممکن است مدتی به فراموشی جزئی یا کلی ذدچار شود. طبق معیارهای DSM-5، اگر سمپتوم ها از 3 روز تا 1 ماه بعد از وقوع تروما ادامه یابند، فرد مبتلا به اختلال استرس حاد تشخیص داده می شود.

درمان
روشهای درمان اختلال استرس حاد تقریبا همان روش های درمانی PTSD هستند، برای مثال، شناخت درمانی، مواجهه درمانی بلند مدت (prolonged exposure therapy)، گروه درمانی یا خانواده درمانی، EMDR، دارو درمانی (انواع داروهای آنتی دپرسانت، انواع داروهای ضداضطراب، داروهای ضدفشارخون(antihypertensives)، در مورد هر دو به کار می روند.

تاب آوری اضطراب با واکنش فرد به رویدادهای نامطلوب زندگی در هم تنیده است و می تواند با کمک به سازگاری سریع و مدیریت موفق عوامل استرس زا به عنوان یک اقدام پیشگیرانه حتی برای اختلالات و بیماریهای روانی عمل کند.

 تاب آوری پاسخ مثبت به مشکلات است.

مقابله فعال، انعطاف پذیری شناختی و حمایت اجتماعی عواملی هستند که به حفظ و توسعه تاب آوری کمک می کنند و افزایش آن ممکن است امکانات جدیدی برای درمان و پیشگیری از اختلالات روانی مختلف ارائه دهد.