اسباب ارجاع اختلاف به داوری - داوری مبتنی بر تراضی

داوری مبتنی بر تراضی
    برای حل اختلاف از طریق داوری، حتما و حتما به رضایت طرفین اختلاف، احتیاج داریم. یعنی داوری بدون توافق طرفین علی­الاصول امکان پذیر نیست حالا این توافق ارجاع اختلاف به داوری می­­تواند ضمن همان قراداد اصلی باشد و یا می­تواند به صورت یک موافقت­نامه مستقل داوری باشد.
 در داوری­های داخلی چون معمولا موافقت­نامه مستقل داوری بعد از حدوث اختلاف نوشته می­شود، کمتر اتفاق می­افتد طرفین در زمان انعقاد قرارداد موافقت­نامه مستقل داوری بنویسند و بیشتر داوری­ها به صورت شرط ضمن عقد قرارداد نوشته می­شود.
بنابراین برای ارجاع اختلاف به داوری حتما باید رضایت طرفین اختلاف وجود داشته باشد، بدون رضایت کسی ما نمی­توانیم آنها را ملزم کنیم که به داوری مراجعه نمایند.مواد 454 و 455 قانون آیین دادرسی مدنی:ماده 454 کلیه اشخاصی که اهلیت اقامه دعوا دارند می­توانند با تراضی یکدیگر منازعه و اختلاف خود را خواه در دادگاه­ها طرح شده یا نشده باشد و در صورت طرح در هر مرحله ای از رسیدگی باشد، به داوری یک یا چند نفر ارجاع دهند.
ماده 455 متعاملین می­توانند ضمن معامله ملزم شوند و یا به موجب قرارداد جداگانه تراضی نمایند که در صورت بروز اختلاف بین آنان به داوری مراجعه کنند و نیز می­توانند داور یا داوران خود را قبل یا بعد از بروز اختلاف تعیین نمایند.
   پس همانگونه که گفته شد، به جهت حل اختلاف از طریق داوری، حتما باید موافقت­نامه داوری وجود داشته باشد.
 موافقت­نامه داوری یا به صورت قرارداد مستقل است یا به صورت شرط ضمن عقد، یا ممکن است طرفین قراردادشان را به یک سری شرایط عمومی و مواد عمومی ارجاع بدهند که در آنجا شرط داوری وجود داشته باشد، به عنوان مثال شرایط عمومی پیمان را بر روابط خودشان حاکم بدانند بدون آنکه تمام آن مواد را در قرارداد بیاورند و در این حالت فقط در یک بند از مواد مندرج در قرارداد می­نویسند که شرایط عمومی پیمان مصوب هیات وزیران بر این قرارداد حاکم است و در شرایط عمومی پیمان دیده می­شود که شرط اختلاف ارجاع به داوری وجود دارد.
پس اگر طرفین به یک سندی ارجاع دهند که در آن سند حل و فصل اختلاف به داوری پیش­بینی شده باشد بعد از حدوث اختلاف مکلف هستند که به داوری مراجعه نمایند و حق مراجعه به دادگاه را نخواهند داشت.