اصالت صوت

مبحث صوت یکی از مسائل مهم فلسفه هند و در مکتب «می مامسا» Mīmāṃsā ، «صوت Shabda» امتیاز خاص اثیر و کیفیت خود آگاهی انفسی است، جوهر بسیط و لایتناهی اثیر واجد شرایط ضروری و محمل صوت است. صوت ابدی و مافوق دیگر مآخذ شناخت است. (1)

از نظر معرفتی انسان نیاز به دانستن حقایق متعدد دارد و با زمان و انرژی محدودی که در دسترس دارد، تنها کسری از حقایق می تواند آموخته شود. و دانش مشروع فقط از منابع «شابدا Shabda» معتبر به دست می آید. (2)

کلمات و کلمه یعنی صوت و علم لفظی معنوی انسان با آگاهی برتر بالنفسه معتبر و ارتباط لفظ و معنی ابدی و ذاتی است و نه ساختگی و قراردادی، به جهت اینکه صوت و کلمه و معنی اش به طور مستقیم و در آن واحد ادراک و شناخته می شوند.

***

[یزدانپناه عسکری]

اشراع و اصالت صوت (shabda purvatva) در بازتاب نور آگاهی و تارهای مشروع اثیری ابدی و جاوید و قائم به خود و بی آغاز و پایان است.

__

1- ادیان و مکتبهای فلسفی هند، جلد دوم ، تالیف داریوش شایگان – تهران : امیر کبیر 1386 ص 737 ، 730 ، 729 ، 513

2-
M. Hiriyanna (2000), The Essentials of Indian Philosophy, Motilal Banarsidass, شابک ‎۹۷۸−۸۱۲۰۸۱۳۳۰۴, page 43

https://en.wikipedia.org/wiki/Shabda

264:1261 ؛ 737 482:743

1402/12/2