قصدیت

قصدیت توسط روانشناس تجربی فرانتس برنتانو (Franz Brentano) مجددا مطرح شده و بعدا توسط فیلسوف پدیدارشناس معاصر ادموند هوسرل (Edmund Husserl) پذیرفته شده است. امروزه، قصدیت در میان فیلسوفان ذهن و زبان یک دغدغه زنده است. (1)

***

[غلامحسین ابراهیمی دینانی]

حیث التفاتی و قصد : تفاوت میان مقصود بالذات و معلوم بالذات نشان می دهد که علم ، در گوهر و ماهیت خود یک «حیث التفاتی Intentionality » است که همواره به چیزی اشاره دارد.(2)

***

[یزدانپناه عسکری]

ارتباط قصدیت (قصد شخصی) در درک و ثانوی به آن در فهم شناخت هستی و اشیاء واقعیتی مسلم است.

قصد و نیتی که منعطف کننده قصدیت و مبتنی بر آگاهی است. حیث التفاتی انسان باید قصد توجه کردن به چیزی را نموده تا از آن آگاه و ملتفت شود، پس اگر از چیزی ملتفت (آگاه) هست ، به خاطر حیث (التفاتش) است و در واقع قصد فهم ذات آن چیز را نموده و در نتیجه به صورت معلوم بالعرض بر وی آشکارشده و از آن آگاه گشته است. در واقع شخص با توجه به حیث التفاتی مقصود بالذات می کند و آن چیز معلوم بالعرض می شود.

_

1-
Churchland, Paul M.; Churchland, Patricia Smith (1981). "Functionalism, Qualia, and Intentionality". Philosophical Topics. 12 (1): 121–145. doi:10.5840/philtopics198112146. JSTOR 43153848.

https://en.wikipedia.org/wiki/Intentionality

2- دفتر عقل و آیت عشق،جلد سوم، غلامحسین ابراهیمی دینانی،تهران:انتشارات طرح نو چاپ دوم 1389 – ص 67

1402/10/1