تجلی مکان و درک زمان

[ویلیام چیتیک]

هر عین موجودی تا حد معینی می تواند نور وجود را بتاباند، یعنی برای آنکه بتواند مظهری باشد که وجود احکام خویش را در آن ظاهر سازد، حد و ظرفیت معینی دارد که آن را استعداد آن عین می نامند.

انسان بر صورت اسم جامع خدا آفریده شده است، بیشترین استعداد را برای ظاهر ساختن احکام وجود دارد ( هر چند که استعداد افراد با یکدیگر متفاوت است). متفاوت بودن استعداد هر عین، به معنای این است که هر کدام از آن ها، وجود مطلق را به شکل خاص خویش، مقید می سا زد. خدا واحد و مطلق است ولی تجلیاتش بی نهایت مختلف اند. متجلی از حیث ذاتش، فی نفسه، واحدالعین است، ولی صورتهای آن تجلیات، به حسب استعدادهای گوناگون محل های تجلی مختلف اند .

***

[یزدانپناه عسکری]

در همسویی انوار وجود مطلق با انوارموجود مقید (انسان) و دسته بندی در مواضع و محل های دیگر ادراک، به حسب استعداد، تجلیات دیگر صورت می گیرد (Positions of the Manifestation) و چون زمان جوهر مستتر در انوار فیض واجب الوجود است، در غایت هر صورت متجلی، درک زمان تغییر می کند.

__

1- عوالم خیال : ابن عربی و مسئله اختلاف ادیان ، ویلیام چیتیک ، ترجمه قاسم کاکایی – تهران: هرمس ،1388 ص 223