آسیب های اجتماعی

25 دی 1402 - خواندن 5 دقیقه - 4092 بازدید

بیان مساله:

آسیب های اجتماعی نیازمند واقع گرایی است!! امروزه با تغییر ماهیت آسیب های اجتماعی در دوران پسا اینترنت نیاز است ، ماهیت مداخلات نیز به منظور کاهش و رفع آسیب های اجتماعی تغییر کنند، چراکه مداخلات سنتی نمی توانند پاسخگوی ماهیت جدید آسیب های اجتماعی باشند. از آن جا که پیشرفت فناوری حد و مرزی ندارد بدون تردید نمی توان برای آسیب هایی که از این ناحیه جامعه را تهدید می کند نیز حد و مرزی قائل شد به خصوص اگر برای رویارویی با گسترش آسیب های اجتماعی، برنامه و فرهنگ سازی متفاوتی صورت نگیرد،باید به صورت تصاعدی منتظر آسیب ها و معضلات اجتماعی بیشتری هم باشیم. همچنین باید دقت کرد که درخصوص هر مسئله و هر آسیب اجتماعی باید حتما با توجه به ماهیت و نوع آن مداخله خاص کرد و هیچ گاه نمی توان مداخلات یکسان را برای تمامی آسیب ها به اجرا در آورد بلکه برای هر آسیب نیازمند مداخلات متفاوت و مشخصی هستیم.

کنترل و پیشگیری از آسیب های اجتماعی به خصوص آسیب های نوپدید نیازمند عزم جهادی است. برای مدیریت آسیب های اجتماعی لازم است تا عملیات متمرکز جهادی پژوهش محور با الزامات تحقق عملیات ترسیم شود ، اتفاقی که تا کنون نیفتاده است. در حال حاضر هر دستگاه جهادی ، عمومی و دولتی با نگاه محدود خود در این زمینه به صورت خرد و جزیی و به صورت جداگانه در این زمینه فعالیت می کند . در حالی که اگر بتوان تمام این اقدامات را تحت مدیریت و نقشه راه حساب شده واحد و بدور از هر گونه نظر شخصی (پژوهش محور) انجام داد قطعا به نتایج بهتری دست پیدا خواهیم کرد.

زخم عمیق آسیب های نوظهورجامعه:

امروزه در کنار آسیب های سنتی، آسیب های جدید و خانمان سوزی مانند:روابط بین دو جنس(سایبرسکس)در فضای مجازی، اعتیاد به اینترنت، آسیب های فضای مجازی و اینترنت برای کودکان،دزدی هویت در فضای مجازی ، تجاوز به حریم خصوصی از طریق فضای مجازی و فناوری های ارتباطی، دوستی ها و ازدواج های اینترنتی و به دنبال آن افزایش آمار طلاق ، تحریک پذیری جامعه به هنجار شکنی اجتماعی(مانند کشف حجاب)،تغییر دیدگاه ها وتمایل به رفتار های پارافیلیایی (اختلالات جنسی) مرتبط با بهره گیری از تلفن همراه و شبکه های تلویزیونی ماهواره ای از جمله آسیب هایی است که از طریق آن، افراد و جامعه در معرض خطر قرار می گیرند. (به لیست فوق میتوان هزاران مورد افزود)

برنامه عملیاتی:

•شناخت میدان عملیات:

بررسی عمیق آسیب ها و به خصوص آسیب های نوپدید در لایه های پنهان جامعه و پرهیز از اعمال خودمحوری و نظر شخصی(ترجیح عمیق اصول علمی به نظرات شخصی و شخصیت ها)

•ترسیم نقشه عملیاتی و الزامات تحقق دقیق نقشه

ترسیم این نقشه بایستی بدون در نظر گرفتن ملاحظات و محدودیت های سیاسی، اداری و... باشد و از آن مهمتر قبل از ترسیم نقشه راه بایستی به نوعی واقع گرائی غیر شعاری (که بدون آن هیچ پیشرفت حقیقی حتی شروع هم نخواهد شد) دست یابیم.

وحدت عملیاتی و پرهیز از برداشت شخصی و تک روی 

هر کدام از کنشگران اجتماعی مدعی در کاهش آسیب، چقدر امکانات و توان برای کاهش آسیب به صورت انفرادی داریم؟ آیا این امکان وجود ندارد که به دلیل برخی از محدودنگری ها به جای کاهش آسیب، خودمان آسیب شویم؟ پس چه باید کرد؟

به جای تک روی کردن ، بهتر است به روی هدف و برنامه عملیاتی مشترکمان تمرکز کنیم . هیچ کدام از ما به تنهایی قادر به تقلیل آسیب و عملیات تاثیرگذار به شکل درست آن نیست . باید با توجه به اینکه هر کدام از عوامل از استقلال فکری و عمل برخورداریم با هم متحد شویم و کاری را که طبق ترسیم مسیر پژوهش محور مورد تائید صاحبنظران اجتماعی است را انجام دهیم . اتحادی که از آن صحبت می شود کاملا عملی است نه در حد احساس ... مشروط بر آنکه کلیه عوامل به مسیر ترسیم شده ،خود را متعهد بدانند.

پیشنهاد:

برای پیشگیری ، کنترل و مقابله با آسیب های اجتماعی نوپدید نیازمند طبقه بندی و شناسایی آسیب هایی هستیم که از این طریق ایجاد می شود به عبارتی می توان با انجام پژوهشی گسترده تمام زوایای این موضوع و دامنه آن را بررسی کرد و با توجه به اپیدمی شدید آن و بر حسب شناخت صحنه عملیات و آگاهی از آسیب ها برنامه ریزی کلان کرد. از آن جا که ابزارهای پسا اینترنت، عوارض روانی و پیامدهای خانوادگی و اجتماعی و همچنین حقوقی و جرم شناسی را به دنبال دارد به هماهنگی و همکاری همه جانبه همه دستگاه های متولی آسیب های اجتماعی نیاز دارد به نحوی که بتوان تهدیدات و نارسایی های عصر دیجیتال را به مزایا و فرصت های آن تبدیل کرد. اگرچه نباید از مباحث آگاه سازی و آموزش از طریق خانواده و مدرسه و مراحل آموزشی بعدی نیز غفلت کرد.