حافظان فروج به جهت باقی ماندن خویش

[محی الدین ابن عربی]

و اما الحافظون فروجهم فهم علی طبقتین. منهم من یحفظ فرجه عما امر بحفظه منه، و لا یحفظه مما رغب فی استعماله لامور الهیه و حکم ربانیه، اظهرها ابقاء النوع علی طریق القربه. و منهم من یحفظ فرجه ابقاء علی نفسه لغلبه عقله علی طبعه، و غیبته عما سنه اهل السنن من الترغیب فی ذلک. فان انفتح له عین، و انفرج له طریق الی ما تعطیه حقیقه الوضع المرغب فی النکاح، فذلک صاحب فرج فلم یحفظه الحفظ الذی اشرنا الیه. و اما صاحب الشرع، الحافظ به، فلا بد له من الفتح، و لکن اذا اقترنت مع الحفظ الهمه، فان لم تقترن معه الهمه، فقد یصل الی هذا المقام و قد لا یصل.- جعلنا الله من الحافظین!-" حدود الله الذاتیه و الرسمیه"! فان" الله بکل شیء حفیظ" .(1)

__

اما حافظان فروجشان (شرمگاههاشان): آنان نیز بر دو طبقه اند: یک طبقه شان کسی است که شرمگاه و فرج اش را از آنچه دستور به حفظش از آن دارد، حفظ می کند و از کارگیریش در امور الهی و حکمت های ربانی که تشویق و ترغیب بدانها شده است حفظ نمی کند و آن را به جهت باقی ماندن نوع (انسانی) –به گونه ی مقاربت و نزدیکی –آشکار می سازد (و حفظ نمی کند؛) طبقه دیگرشان کسی است که شرمگاهش را به جهت باقی ماندن خودش (نه نوعش)، به واسطه ی غلبه ی عقلش بر طبعش حفظ می کند، ولی از آنچه سنت گذاران و بنیان گذاران روش های مطلوب – از ترغیب و تشویق که در این باره کرده اند – غایب و بی خبر است، بنابراین اگر برایش دیده ای باز شد و راهی که بدانچه حقیقت وضع – از ترغیب و تشویق به نکاح – بدو می بخشد، گشوده شد، این صاحب فرج است و حفظی را که بدان اشاره کردیم حفظ و مراعات نکرده است، اما صاحب شرع و حافظ آن، ناگزیر از باز شدن چشم است –البته اگر با حفظ، همت هم جفت شود –و اگر همت با آن جفت نشود، امکان دارد که به این مقام برسد و یا این که نرسد؛ خداوند، ما را از حافظان حدود ذاتی و رسمی الهی قرار دهاد، چون خداوند حافظ همه چیز است (هود/75). (2)

***

[یزدانپناه عسکری]

لازمه ی صاحب فرج بودن غلبه عقل بر طبع است. غلبه عقل قابلیت دسترسی و استفاده بهینه از انرژی درون بدون هر گونه مشغولیات ذهنی است. حقیقت وضع تغییر سطح آگاهی، ترغیب به سیالیت قلب است.

____________

1 – محیی الدین بن عربی، الفتوحات المکیه (عثمان یحیی)، 14جلد، دار احیاء التراث العربی - بیروت، چاپ: دوم، 1994 م. ج11، ص: 435 – 436 ، (433/11)

2 - فتوحات مکیه، شیخ محی الدین ابن عربی ، ترجمه ، تعلیق ، محمد خواجوی- تهران : انتشارات مولی، 1383، جلد ششم، صفحه 109 ، 110 ، (433/11)