حکمرانی شهری مشارکتی

حکمرانی شهری مشارکتی[1]

به مجموعه ای از سازوکارها، نهادها و فرآیندهای مدیریت شهری اطلاق می شود که در آن شهروندان در قالب شبکه های محلی، شوراهای محله، سمن ها، سراهای محله، هیات امنای محله و گروه های داوطلبانه، در تمامی مراحل تصمیم سازی، برنامه ریزی، اجرا و نظارت بر امور شهری مشارکت فعال دارند.در این الگو، محله به عنوان کوچک ترین واحد حکمرانی شهری و عرصه ی شکل گیری سرمایه اجتماعی و هویت جمعی در نظر گرفته می شود و زنان به عنوان کنشگران کلیدی، نقش واسط میان خانواده، جامعه محلی و نهادهای شهری را ایفا می کنندحکمرانی شهری مشارکتی محله محور بر اصولی چون اعتماد متقابل، شفافیت، پاسخ گویی، عدالت فضایی، توانمندسازی اجتماعی و همکاری بین نهادی استوار است و هدف آن ارتقای کیفیت زندگی شهری، گسترش حس تعلق محله ای، افزایش تاب آوری اجتماعی و تقویت عاملیت زنان در فرآیند تصمیم گیری شهری است.این الگو از طریق شاخص های:مشارکت شهروندی(میزان حضور، اثرگذاری و احساس تعلق زنان در فرآیندهای محلی (شوراها، جلسات، طرح های داوطلبانه))، شفافیت و پاسخ گویی(سطح آگاهی شهروندان از تصمیمات و سازوکارهای شهرداری و نحوه ی پاسخ گویی مدیران محلی)، توانمندسازی اجتماعی(فرصت های آموزشی، حمایتی و نهادی برای ارتقای مهارت ها)، همکاری بین نهادی(میزان تعامل میان شهرداری، سمن ها، شوراهای اجتماعی)،عدالت فضایی و دسترسی(میزان توجه به نیازها در مناطق مختلف شهری) وسرمایه اجتماعی محلی(اعتماد، همیاری و شبکه سازی اجتماعی میان شهروندان و نهادهای محلی) سنجیده می شود.

[1] Participatory urban governance