امنیت غذایی

امنیت غذایی یکی از مهم ترین موضوعات قرن حاضر است که نه تنها به عنوان یک نیاز اساسی بشری، بلکه به عنوان پیش شرطی برای توسعه پایدار کشورها شناخته می شود. بر اساس تعریف سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (FAO)، امنیت غذایی زمانی تحقق می یابد که تمامی افراد جامعه در هر زمان به غذای کافی، ایمن و مغذی دسترسی فیزیکی و اقتصادی داشته باشند. این موضوع در واقع ارتباط مستقیمی با تحقق عدالت اجتماعی، ارتقای سلامت عمومی و بهبود کیفیت زندگی دارد.

در جهان امروز، امنیت غذایی تحت تاثیر مجموعه ای از عوامل پیچیده اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی و سیاسی قرار دارد. تغییرات اقلیمی، افزایش جمعیت جهانی، بحران های سیاسی و جنگ ها، کمبود منابع آب و خاک و همچنین ضایعات گسترده مواد غذایی، تهدیدهایی جدی برای این اصل بنیادین محسوب می شوند. از این رو، پرداختن به مسئله امنیت غذایی و یافتن راهکارهای پایدار برای آن، ضرورتی اجتناب ناپذیر در سیاست گذاری های ملی و بین المللی است. مبانی نظری و پیشینه پژوهش :

امنیت غذایی دارای چهار بعد اساسی است که هر یک نقشی حیاتی در تحقق آن ایفا می کنند:

دسترسی فیزیکی و اقتصادی به غذا: تامین و عرضه پایدار مواد غذایی متناسب با جمعیت و قدرت خرید مردم.

توزیع عادلانه و دسترس پذیری: تضمین این که غذا به طور عادلانه بین همه اقشار جامعه توزیع شود.

استفاده و مصرف صحیح: استفاده از غذای سالم و مغذی همراه با آگاهی های تغذیه ای.

پایداری و ثبات: استمرار دسترسی به غذا در بلندمدت، حتی در شرایط بحرانی.

مطالعات متعددی در سطح جهانی انجام شده که نشان می دهد بیش از ۸۰۰ میلیون نفر در جهان هنوز از سوء تغذیه رنج می برند. در ایران نیز، اگرچه در دهه های اخیر دستاوردهایی در زمینه خودکفایی برخی محصولات حاصل شده است، اما چالش هایی چون وابستگی به واردات نهاده های کشاورزی، تغییرات اقلیمی و ناکارآمدی در زنجیره توزیع، تهدیدهای جدی برای امنیت غذایی محسوب می شوند.