شفاعت اسم الرحمن

[محی الدین ابن عربی]

و هو حسنه من حسنات خاتم المرسل محمد صلی الله علیه و سلم مقدم الجماعه و سید ولد آدم فی فتح باب الشفاعه. فعین حالا خاصا ما عمم. و فی هذا الحال الخاص تقدم علی الاسماء الالهیه ، فان الرحمن ما شفع عند المنتقم فی اهل البلاء الا بعد شفاعه الشافعین. ففاز محمد صلی الله علیه و سلم بالسیاده فی هذا المقام الخاص. فمن فهم المراتب و المقامات لم یعسر علیه قبول مثل هذا الکلام. (1)

[محمدعلی موحد/صمد موحد]

و او حسنه است از حسنات خاتم رسولان – محمد – که پیشوای جماعت و سید فرزندان آدم در گشودن باب شفاعت است. پس حق حال [و مقامی] را ویژه ی او فرمود و آن را [به دیگر پیغمبران] تعمیم نداد و [محمد] بدین ویژگی بر اسماء الهیه مقدم است، زیرا رحمان [که اسم بخشایشگر حق است] نزد منتقم [که اسم دادستان اوست] برای گرفتاران شفاعت نکند مگر بعد از شفاعت شفاعتگران. پس محمد در این مقام خاص به سیادت دست یافت و هر کس مراتب و مقامات را دریابد، قبول چنین سخنی او را مشکل نیفتد. (2)

***

[یزدانپناه عسکری]

انسان هر چه بخواهد از اسم بخشایشگر حق «ارحم الراحمین» می خواهد. فقط در غایت ملک و ملکوت و ابتدای راه به درگاه مقام « الشدید العقاب »، از اسم «ارحم الراحمین» می خواهد که در پایداری و ایستادگی به استوای اجتماع آیات و گذار، به درگاه ذات شفاعت کند. و سیادت نبی خاتم و اعجاز قران در ابلاغ: « یوم نحشر المتقین الی الرحمن وفدا – مریم/85» می باشد. رهنمون شدن به غایت راه آگاهی.

_____________

1 - محیی الدین بن عربی، فصوص الحکم، دار احیاء الکتب العربیه - قاهره، چاپ: اول، 1946 م. ج1 ؛ ص64

2 - فصوص الحکم ، ابن عربی ، درآمد برگردان متن ، توضیح وتحلیل محمدعلی موحد / صمد موحد – تهران نشر کارنامه 1386، ص 209