سیاست گذاری اقلیمی التزامی بر استیلا بحران تغییرات آب و هوایی و تحقق حقوق عمومی جوامع

سه دهه مذاکرات اقلیمی، معاهدات آب و هوایی متعددی را به همراه داشته است، که از مصادیق قابل اهتمام آن می توان به کنوانسیون چارچوب سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوا یا UNFCCC در سال 1992، پروتکل کیوتو در سال 1997 و توافقنامه پاریس در سال 2015 اشاره نمود. علیرغم تلاش های جامعه بین الملل در سلسله نشست های اقلیمی و تدوین پرژوه هایی نظیر مالیات کربن، یارانه انرژی های تجدیدپذیر و طرح های تجارت گازهای گلخانه ای، متاسفانه توفیق قابل کفایت در مقابله با تغییرات آب و هوایی و تحقق حقوق عمومی جامعه در برخوداری از حق بر پایداری اقلیمی مهیا نشده است. از همین منظر، پروژه جهانی کربن گزارش می دهد، که انتشار کربن جهانی در سال اخیر به سطوح بی سابقه ای رسیده است. این در حالی است که به واسطه عدم توجه به ساز و کار عدالت اقلیمی در سلسله نشست های هیئت بین الدولتی تغییرات آب و هوایی یا IPCC، همواره کشورهای در حال توسعه که سهم کمتری نسبت به کشورهای توسعه یافته در انتشار گازهای گلخانه ای داشته اند، پیامدهای ناگوار بیشتری را در سطوح جامعه متحمل شده اند.

از همین منظر، می توان تقریر نمود، اکتساب به انرژی پاک برای پرداختن به حل چالش جهانی تغییرات آب و هوایی برای کمینه سازی میزان انتشار گازهای گلخانه ای و دستیابی به اهداف توسعه پایدار سازمان ملل یا SDGs ضرورتی قابل اهتمام و حیاتی در حوزه حقوق بین الملل محسوب می شود. اکتساب به این اهداف مستلزم یک تغییر اساسی در نظام حاکمیتی تغییرات آب و هوایی و تکوین سیاست گذاری اقلیمی صحیح می باشد. در همین راستا، اهتمام به حق بر داشتن اقلیم پایدار نیز مقوله ای است، که خواهد توانست در تدوین و توفیق سیاست گذاری های بهینه در مقابله با بحران تغییرات آب و هوایی و پیشگیری از تضییع حقوق عمومی جوامع موثر واقع شود.