نقش عسل طبیعی در تقویت حافظه و تمرکز

پلی فنول ها و اسیدهای فنولی عسل، از جمله کوئرستین و اسید فرولیک، پس از عبور از سد خونی مغزی آنزیم های آنتی اکسیدان را فعال می کنند و پراکسیداسیون لیپیدی را پایین می آورند؛ نتیجه، نورون هایی مقاوم تر در برابر استرس اکسیداتیو و بستری مناسب برای تحکیم حافظه کوتاه مدت است.

به لحاظ زیستی چند مسیر کلیدی وجود دارد که روشن می کند چرا مصرف منظم عسل می تواند تمرکز و یادگیری را بالا ببرد:
۱) خنثی کردن رادیکال های آزاد و تثبیت غشای نورونی
۲) کاهش التهاب عصبی از راه مهار مسیر NFκB
۳) افزایش بیان BDNF و تقویت نورون زایی در هیپوکامپ
۴) تنظیم ناقلان عصبی مانند کولین و دوپامین که مستقیما بر توجه و انگیزه اثر می گذارند

همین سازوکارها در محیط آزمایشگاهی بازتاب پیدا کرده اند. موش هایی که پنج تا بیست درصد عسل توالانگ یا عسل زنبور بی نیش دریافت کردند، مسیر هزارتوی آبی را سریع تر یافتند و تراکم نورون های ناحیه CA3 حفظ شد؛ تحلیل بافتی افزایش چشم گیر BDNF را تایید کرد.

در سطح بالینی، یک کارآزمایی شانزده هفته ای روی زنان یائسه نشان داد ۲۰ گرم عسل توالانگ در روز امتیاز حافظه فوری را تا حد درمان جایگزینی هورمون بالا می برد، و مرور نظام مند ۲۰۲۴ همین دوز را برای سالمندان و حتی مبتلایان به اسکیزوفرنی سودمند دانست. یادداشتی تحلیلی در آهوتا نیز با تکیه بر همین یافته ها پیشنهاد می کند یک قاشق عسل پیش از فعالیت فکری سنگین می تواند تمرکز را پایدار نگه دارد.

برای کاربرد روزمره، یک تا دو قاشق عسل خام همراه ماست یا مغزها جذب گلوکز را کند می کند و از جهش انسولین جلوگیری می نماید؛ رویکردی که با کاهش شاخص استرس اکسیداتیو و حفظ سرعت پردازش اطلاعات هم راستا گزارش شده است.

مبتلایان به دیابت یا افراد با سطوح قند مرزی بهتر است مقدار مصرف را با مشورت متخصص تنظیم کنند تا سود مغزی عسل بدون بار گلیسمی اضافی به دست آید.