راز ماندگاری اعمال صالح در قیامت

آنچه می ماند، خداست و آنچه برای اوست...

در هیاهوی زندگی، خیلی وقت ها فراموش می کنیم که عمر، مثل ریگی ست که آرام آرام در دستان مان می ریزد و چیزی از آن نمی ماند، مگر آنچه رنگ خدا دارد.

خداوند در قرآن به صراحت می فرماید:

 «ما عندکم ینفد وما عند الله باق»

(آنچه نزد شماست، پایان می پذیرد و آنچه نزد خداست، باقی می ماند) – نحل، ۹۶

این یعنی تنها چیزهایی در زندگی ما ماندگار می مانند که «نزد خدا» ثبت شده باشند؛ و آنچه نزد او ثبت می شود، نه مال و موقعیت و شهرت است، بلکه نیت ها و اعمالی است که برای او و به یاد او انجام شده اند.

عمل صالح، کلید ماندگاری است؛ اما نه هر عملی، بلکه آنکه از روی اخلاص انجام شود.

شاید کسی نماز شب بخواند برای تعریف مردم. کسی دیگر صدقه دهد تا وجهه ای خوب پیدا کند. و در کنارشان، کسی گمنام در نیمه شب، قطره ای اشک بریزد برای دلی شکسته و دستی بگیرد بی هیاهو...

کدام ماندگارتر است؟

همین جاست که باید بپرسیم:

 آیا اعمال روزانه ام رنگ خدا دارد؟

 آیا خدمتم به دیگران با نیت قربت است یا خودنمایی؟

 آیا حتی عبادت هایم از روی عشق است یا عادت؟

هر عمل کوچک، اگر نیتش خدایی باشد، ماندگار می شود؛ حتی لبخندی که برای دلگرمی کسی می زنیم، سلامی از روی محبت، یا حتی گذشت از یک حق شخصی.

اما چطور این اخلاص را در زندگی پیاده کنیم؟

اینجا چند راه ساده و عملی هست:

راه های تقویت اخلاص و ماندگار کردن اعمال:

1. قبل از هر کار، نیتت را مرور کن.

از خودت بپرس: «برای کی دارم این کارو می کنم؟ اگه هیچ کس نفهمه چی؟ باز هم انجامش می دم؟»

2. یواشکی کار خیر بکن!

بهترین تمرین اخلاص همینه. مثلا کمک به نیازمند یا دعا برای کسی، بدون اینکه کسی بفهمه.

3. خودت رو با دیگران مقایسه نکن.

مسیر تو با دیگران فرق داره. نیت تو مهم تر از ظاهر کاره. شاید عمل تو کوچیک به نظر بیاد، اما وزنه اش پیش خدا سنگین تره.

4. به نتیجه دنیایی دل نبند.

گاهی کار خیر می کنی و نه تشکری می شنوی، نه نتیجه ای می بینی. ناامید نشو؛ خدا همه چیزو می بینه و نگه می داره.

5. هر شب قبل خواب، اعمال روزت رو مرور کن.

ببین چی موندگار کردی؟ چی از دستت رفت؟ این محاسبه ی شبانه، نیت هاتو تصفیه می کنه.

 در پایان باید گفت:

زندگی یعنی فرصتی برای ساختن آنچه «فانی نیست».

یادمان باشد...

خدا، نیت ها را وزن می کند، نه ظاهر کارها را.

و روزی خواهد رسید که تنها حسرت ما، فرصت هایی ست که می توانستیم رنگ خدا بدهیم اما ندادیم.