مددکاری اجتماعی رسانه ای در عصر دیجیتال

31 تیر 1404 - خواندن 4 دقیقه - 44 بازدید

مددکاری اجتماعی رسانه ای در عصر دیجیتال

مددکاری اجتماعی رسانه ای در عصر دیجیتال، به معنای بهره گیری از ابزارها و فضای رسانه های دیجیتال برای ارائه خدمات مددکاری اجتماعی، آموزش، حمایت و ارتقای سلامت روان و اجتماعی افراد و جامعه است. این مفهوم در دنیای امروز که فضای رسانه ای دیجیتال جایگاه گسترده ای یافته و ارتباطات و تبادلات اجتماعی را تحت تاثیر قرار داده، اهمیت فزاینده ای یافته است.

اولا، رسانه های دیجیتال به مددکاران اجتماعی این امکان را می دهند که دسترسی به گروه های هدف گسترده تر و متنوع تری داشته باشند و خدمات خود را بدون محدودیت مکانی به مخاطبان ارائه دهند. این رسانه ها شامل شبکه های اجتماعی، پلتفرم های پیام رسان، سایت ها و اپلیکیشن های مختلف هستند که امکان برقراری ارتباط دوطرفه، مشاوره آنلاین و اشتراک گذاری اطلاعات را فراهم می کنند. چنین ابزاری می تواند به ارتقای مشارکت اجتماعی و همبستگی گروه های آسیب پذیر کمک کند.

ثانیا، مددکاری اجتماعی رسانه ای در عصر دیجیتال، به مقابله با مشکلات نوظهور فضای مجازی مثل اخبار جعلی، فقدان سواد رسانه ای و سوء استفاده های اطلاعاتی می پردازد. با توجه به اینکه فضای دیجیتال بستر گسترش اخبار نادرست و اطلاعات تحریف شده است، مددکاران اجتماعی نقش کلیدی در آموزش سواد رسانه ای و ارتقای آگاهی عمومی دارند تا جامعه بتواند در مقابل خطرات اطلاعاتی مقاومت کند و تصمیم گیری آگاهانه تری داشته باشد.

سوم، استفاده از رسانه های دیجیتال در مددکاری اجتماعی، امکان تحلیل و بررسی دقیق تر نیازهای افراد و جوامع را میسر کرده است. با بهره گیری از داده های جمع آوری شده در فضای آنلاین و شبکه های اجتماعی، مددکاران می توانند رفتارها، نگرش ها و روندهای اجتماعی را بهتر بشناسند و برنامه های خود را متناسب با شرایط روز طراحی کنند. این تحلیل ها، همچنین به تشخیص فرهنگ های مبتنی بر رسانه های اجتماعی مانند اینستاگرام کمک کرده که در آنها مولفه هایی همچون فقدان اخلاق رسانه ای، افراط گرایی و سطحی نگری وجود دارد که باید با تدابیر اجتماعی و آموزشی مدیریت شود.

چهارم، مددکاری اجتماعی رسانه ای، نمی تواند فقط متکی به فناوری باشد بلکه باید دارای رویکردی تخصصی، انسان محور و اخلاقی باشد. در عصر دیجیتال، کمک های روانی و اجتماعی باید مبتنی بر اعتمادسازی، حفظ حریم خصوصی و رعایت اصول اخلاقی در ارائه خدمات دیجیتال باشند. همچنین نزدیکی مددکار با مخاطب از طریق رسانه های دیجیتال باید سبب تقویت حس همدلی و حمایت واقعی شود و نه صرفا یک ارتباط مجازی سرد و بی روح.

پنجم، در عصر دیجیتال، توسعه قراردادهای هوشمند و فناوری بلاکچین می تواند به بهبود شفافیت و اعتماد در ارائه خدمات مددکاری اجتماعی کمک برساند. این فناوری ها امنیت داده ها، ثبت و ضبط دقیق و غیر متمرکز اطلاعات مددجویان و تراکنش های خدماتی را تضمین کرده و امکان تعامل عادلانه تر و مطمئن تر را فراهم می کنند.

 مددکاری اجتماعی رسانه ای در دوران مدرن، بیش از پیش به یک ضرورت تبدیل شده است تا به عنوان پلی میان فضای دیجیتالی و نیازهای واقعی اجتماعی عمل کند. این رشته باید به نحوی طراحی و مدیریت شود که بتواند با درک درست از ویژگی های فضای دیجیتال، از جمله سرعت، تعامل و مخاطرات آن، خدمات موثر، گسترده و اخلاقی ارائه دهد و در مقابله با معضلات آن مانند اخبار جعلی و سوءاستفاده های اطلاعاتی، نقش پیشگیرانه و توانمندساز ایفا نماید. این امر مستلزم آموزش مستمر مددکاران، سرمایه گذاری در فناوری های نوین، و همکاری بین رشته ای میان حوزه های فناوری اطلاعات، جامعه شناسی، روانشناسی و مددکاری اجتماعی است تا اقشار مختلف جامعه بتوانند با کمترین آسیب از مزایای فضای دیجیتال بهره مند و از تاب آوری بیشتری برخودار شوند.