در دل آرامش ظاهری، مراقب زخم های روان باشیم (درباره سوگ های ناگفته، خشم های بلعیده شده و نیاز واقعی ما به التیام بعد از بحران)

جنگ تموم شده … اما بدن و دل و ذهن ما یه جوری تو همون روزها گیر می مونه.
آروم که می شه اوضاع، تازه یه صدای کمرنگ از درونمون شروع می کنه به گفتن:
«الان نوبت منه… نوبت حس هایی که فرصت نکردن حتی نفس بکشن.»

ما فقط از جنگ بیرون نمیایم؛ از اضطراب، بی خوابی، گریه های پنهونی، خشم های قورت داده شده، نگران بودن برای عزیزامون، و شاید از داغ هایی که وقت نکردیم براشون سوگواری کنیم.

ذهن ما وقتی داره بحران رو مدیریت می کنه، می ره روی حالت "عملیاتی"؛
اما بعدش؟ بعدش تازه باید برگرده سراغ احساسی که جا مونده، صداهایی که خاموش شدن، و لرزهایی که هنوز زیر پوست مون می چرخن.

✳ اگه این روزا بی دلیل می زنی زیر گریه...
اگه حالت یهویی از کوره در می ره...
اگه حس خالی بودن داری، یا فکر می کنی نباید انقدر خسته باشی ولی هستی...
بدون اینا نشونه ی ضعف نیست. اینا نشونه ی انسانی بودنه.

❤این روزا، بیشتر از همیشه باید با خودمون مهربون باشیم.
نباید از خودمون توقع داشته باشیم مثل قبل باشیم.
حتی اگه "همه چی تموم شده"، روان ما هنوز داره ادامه شو تجربه می کنه.

--- به بدنمون گوش بدیم،
--- احساس هامون رو بی قضاوت بشنویم،
---و اگه دیدیم نمی تونیم تنهایی جمعش کنیم، کمک بخوایم.

گاهی فقط یه گفت وگوی امن، یه دل شنوا، یا حتی چند جلسه مشاوره، می تونه این دردهای بی نام و نشان رو آروم کنه.

✍🏻
الهام سیاکالی
روانشناس سلامت | درمانگر ACT، CFT، طرحواره درمانی
با دل درگیر، اما با امید به ترمیم