حب الحسین(علیه السلام)❤️

 اون موقع ها که خیلی بچه بودم هر موقع صدای دسته عزاداری می اومد دلم یه جوری میشد نمی دونستم که چه حسی تو دلم میجوشه و نمی تونستم درکش کنم.بعدها که بزرگتر شدم همون حس با همون پاکی دوران کودکی رو کاملتر و بیشتر درک کردم و متوجه شدم که این حس یک عشق است که با پاک ترین احساس قلبی من پیوندی ناگسستنی دارد و من را به سمت بزرگترین مرکز مغناطیس عالم می کشاند و من... آنرا اینگونه تعریف میکنم، که حب الحسین علیه السلام عمیق ترین، نافذترین و پرجنب و جوش ترین عاطفه ای است که در دل انسان های شیعه و حتی بسیاری ازغیر مسلمانان جهان جای دارد. این حب، نه تنها یک احساس گذرا و لحظه ای بلکه یک پیوند دائمی و اصیل است که به عمق جان رسوخ می کند و زندگی فردی و اجتماعی انسان را به شکل بنیادی تحت تاثیر قرار می دهد. محبت به امام حسین علیه السلام، ریشه در باورهای دینی، فرهنگی و اعتقادی دارد، و از اصل ایمان و عشق به حقیقت سرچشمه می گیرد. امام حسین علیه السلام, کشتی نجات،نماد عدالت،آزادی، استقامت، فداکاری و مبارزه در راه حق است. پیروی از راه و روش او نه تنها در ظاهر بلکه در راه های فکری و عملی، به فرد اعتماد به نفس، مقاومت در برابر ظلم و نهادینه سازی اصول اخلاقی استوار می دهد.در عمق این محبت، یک معنا و فلسفه وجود دارد که فراتر از جنبه های عاطفی یا تقویمی است که در مناسبت هایی چون عاشورا و اربعین ظاهر می شود. محبت به حسین علیه السلام، در حقیقت، عشق به حقیقت است، عشقی خالص و بی ریا که انسان را به سمت ارتقاء معنویت، اصلاح فردی و اصلاح جامعه سوق می دهد. این محبت، زبان مشترک پیروان او است؛ زبانی سرشار از وفاداری، فداکاری، بردباری، و ایمان به آینده ای روشن بر پایه عدالت و حقیقت. در هر مقطعی از تاریخ، این محبت توانسته است انسان ها را واداشته تا در مقابل ظلم و ستم، ایستادگی و مقاومت کنند، و در مسیر عدالت و حق گام بردارند، حتی اگر این مسیر، مسیر شهادت باشد.در قالب هنر، شعر،موسیقی، ادبیات و فرهنگ، محبت به امام حسین علیه السلام جاری است. شاعران و هنرمندان، در قالب مراثی، سرودهای مذهبی، تئاترهای دینی و آثار تصویری، آن را به تصویر می کشند و ابراز می دارند. این هنرها، نه تنها نماد وفاداری و عشقند بلکه ابزارهای تربیتی و معرفتی اند که نسل های بعدی را با ابعاد مختلف این محبت آشنا و پیوسته نگه می دارند. در این بازتولیدهای هنری، حسین بن علیه السلام و یاران شهیدش، به عنوان نمادهای ایثار و مقاومت شناخته می شوند و هرچه این آثار پررنگ تر و عمیق تر باشند، محبت و عشق در دل مخاطبان بیشتر زنده می ماند.این محبت، در قالب مراسم عاشورا، عزاداری، و زبان دل های مشتاق، وحدت و همبستگی جمعی را برقرار می کند؛ عزاداری های هر سال، بهانه ای است برای تجدید عهد و بیعت با امام شهید علیه السلام و آرمان های او. این مراسم ها، نه تنها فرصتی برای ابراز ارادت فردی است، بلکه زنده نگه داشتن فرهنگ مقاومت و عدالت و اتحاد در میان شیعیان است. در این مناسبت ها، روحیه شهادت طلبی، ایثار، و فداکاری، در جان انسان ها زنده می ماند و عشق و محبت، هر روز و هر زمان، تجلی می یابد. در دل آنان، امام حسین علیه السلام نماد تمام فضایل انسانی و الهی است که باید به نسل های آینده منتقل شود تا ادامه مسیر حق و عدالت استوار بماند.در نگاه اخلاقی و معنوی، محبت به امام حسین علیه السلام، دروازه ای است برای نزدیکی به خدا و وصول به کمال انسانی. کسانی که این محبت در دل دارند، در مسیر اصلاح نفس، تزکیه و تهذیب، راه گشوده می شود و هر قدم در راه او، نوعی عبادت، پاکی و پاکدامنی است. این محبت، منشا اخلاق و رفتار نیک است، چون انسان با عشق به حسین علیه السلام، به فضیلت ها و ارزش های انسانی می رسد و از رذایل و خطاهای اخلاقی فاصله می گیرد. بنابراین، این پیوند عمیق، چراغ راهی است برای شناخت بیشتر خداوند، زیرا در محبت حسین علیه السلام، عاشق به معرفتی می رسد که او را به حقیقت عظیم و لایتناهی می کشاند.همچنین، محبت به امام حسین، مسئله ای است پایدار، در مقابل زمان و تاریخ، و هرگز زنگار نمی گیرد. این محبت، چون درختی است ریشه دار که هر چه بیشتر آبیاری شود، مقاوم تر و سر سبزتر می شود...