مفهوم پراکندگی فضایی در جغرافیای شهری
محیط طبیعی کره زمین بسیار پیچیده است و دخالت های انسان این محیط را پیچیده تر ساخته و در پاره ای موارد به بروز مخاطرات محیطی انجامیده و مدیریت محیط را دشوارتر از گذشته کرده است . برای درک این پیچیدگی ها و شناخت نسبی سازو کارهای دخیل در این محیط، علوم مختلفی دست اندر کارند.جغرافیای طبیعی از جمله علومی است که در سطح برخورد علوم جغرافیایی و علوم زمین قرار گرفته و با بهره گیری از دستاوردهای این علوم می کوشد با تکیه بر یافته ها و نگرش های این علوم و روش پژوهش خاص خود، گامی موثر در شناخت و معرفی زیر ساخت های محیطی مورد نیاز برای مدیریت محیط، برنامه ریزی محیطی و آمایش سرزمین بردارد.
جغرافیای طبیعی چیست؟؟ جغرافیای طبیعی به مطالعه توزیع المان های طبیعی نظیر ارتفاعات، دشت ها، رودخانه ها، دریاها، دره ها و اقلیم ها در سطح زمین اختصاص دارد. این شاخه جغرافیا به ما اطلاعاتی درباره تنوع زیستی، منابع آب، خاک، پوشش گیاهی و جغرافیای آب و هوا را ارائه می دهد. این شاخه جغرافیا به برنامه ریزی منابع طبیعی، مدیریت بحران های طبیعی، حفاظت از محیط زیست و توسعه پایدار کمک می کند. درک صحیح از جغرافیای طبیعی ما را قادر می سازد تا بهترین استفاده را از منابع طبیعی ببریم و هماهنگی بین انسان و محیط زیست را تقویت کنیم.
مفهوم پراکندگی فضایی در جغرافیای شهری:
پراکندگی فضایی یعنی شکل گیری پدیده های شهری در سطوح خطی، شبکه ای، سطحی و نظایر آن می باشد و در آن تاثیر متقابل فضایی، آمد و شد روزانه از محل کار به مرکز خرید، جابجایی محله مسکونی و مسکن در داخل شهرها و موضوعاتی از این قبیل بررسی می شود.
قلمروهای جغرافیای شهری:
شهرنشینی و شهرگرایی، سکونتگاه های انسانی را شکل دوباره می بخشد.شهرنشینی علت و محصول تغییرات مهمی است که از پراکندگی جغرافیایی مردم و فعالیت های اجتماعی- اقتصادی آنها در مکان ویژه ای به وجود می آید. شاید بتوان پدیده شهر و شهرنشینی را بدین شرح مورد بررسی قرار داد:
1- شهرنشینی به منزله تسلط امر تراکم در همه سازمان ها، موسسات، واحدهای مسکونی و افزایش جمعیت مکان های ویژه.
2- شهر به عنوان کانون اصلی عرضه خدمات به جمعیت متراکم در شهر و منطقه نفوذ آن.
3- شهر به عنوان تمرکز فعالیت های اقتصادی غیر کشاورزی در سکونتگاه های انسانی.
4- شهرنشینی به عنوان تسلط شیوه خاص زندگی و بیانگر سیر مدنیت و تمدن جوامع انسانی.