زمانی که تاب آوری به یک ضد ارزش تبدیل می شود

آنچه مسلم است دست و پنجه نرم کردن با مشکلات و تاب آوری در مقابل مشکلات به ساخته شدن انسان کمک می کند؛ اما آنچه به نظر می آید فراموش شده میزان و حد تعادل مشکلات و رنج هاست، اگر رنج از حد بگذرد مانند فنری که در اثر وارد شدن نیرویی فراتر از تحملش از جا در می رود،انسان هم از هم می گسلد، تاب آوری مسئله ای است که گاها در جوامع، نه بجا و صحیح بلکه برای دادن امیدواری های کاذب، تحمیل رنج نامنصفانه و ایجاد انگیزه تحمل در آحاد جامعه به ویژه قشر پایین دست و آسیب پذیر در رویارویی با هر گونه مشقتی که از سوی حاکمان بر جوامع تحمیل می شود، مطرح می شود.گرچه تاب آوری صحیح و بجا، به انسانها در جهت تعالی کمک می نماید اما اگر قرار باشد از تاب آوری به عنوان ابزاری برای توجیه بی عدالتی،بی کفایتی و... استفاده شود دیگر ارزش محسوب نمی شود بلکه به ضد ارزش تبدیل می شود؛ ضد ارزشی که انسانها را تبدیل به موجوداتی می نماید که تنها قابلیت خود را در تحمل رنج ها و مشکلات و... می بینند و هرگز به این فکر نمی کنند که ریشه معضلات و مشکلات را یافته و برای بهبود وضعیت و رفع مشکلات،سعی و تلاشی نمایند.