قدرت شروع ناقص: توان تصمیم گیری چابک مدیران در سایه عدم اطمینان
در محیط پویا و رقابتی سازمان های معاصر، توانمندی در اتخاذ تصمیمات به موقع و اجرای سریع پروژه ها به عنوان عاملی اساسی برای حفظ مزیت رقابتی مطرح می گردد. پژوهش های متعددی نشان داده اند که مدیران اثربخش معمولا از رویکرد «شروع ناقص» بهره می گیرند؛ زیرا انتظار برای فراهم شدن شرایط ایده آل اغلب منجر به از دست رفتن فرصت های استراتژیک می شود. اگرچه کمال گرایی در برخی موقعیت ها به عنوان ویژگی مثبتی تلقی می شود، اما مطالعات تجربی حاکی از آن است که کمال گرایی افراطی می تواند به عنوان مانعی برای سرعت تصمیم گیری و افزایش انعطاف پذیری عمل نماید.
مساله محوری این است که بسیاری از مدیران در معرض «کمال گرایی افراطی» قرار گرفته و این امر موجب تعلل در تصمیم گیری و تاخیر در اجرای پروژه ها می شود. در مقابل، مدیرانی که رویکرد «شروع ناقص» را پذیرفته و حتی با اطلاعات و منابع محدود پروژه ها را آغاز می کنند، معمولا نتایج بهتری کسب می نمایند. موفقیت این دسته از مدیران ناشی از ایجاد چرخه های سریع یادگیری و امکان بهبود مستمر در فرآیند اجرا است. این مقاله به تحلیل نقش این رویکرد در موفقیت مدیران و مقایسه آن با کمال گرایی سازمانی می پردازد.
رویکرد «شروع ناقص» ارتباط مستقیم با چند مهارت کلیدی مدیریتی دارد. نخست، این رویکرد مستلزم توانایی تصمیم گیری در شرایط عدم قطعیت است که از ویژگی های بارز مدیران کارآمد به شمار می رود. دوم، این روش بیانگر مهارت مدیریت ریسک است، زیرا مدیر می بایست تعادلی میان مزایای اقدام سریع و معایب نقائص اولیه ایجاد نماید. سوم، «شروع ناقص» نیازمند رهبری تحول گرا است که بتواند تیم را در مسیر بهبود تدریجی هدایت کند. تعامل این مهارت ها به مدیران امکان می دهد تا در محیط های پیچیده سازمانی عملکرد موفقی داشته باشند.
کاربرد رویکرد «شروع ناقص» در سطح سازمانی می تواند به نتایج قابل توجهی منجر شود. سازمان هایی که این فرهنگ را پذیرفته اند، از چابکی بالاتری در مواجهه با تغییرات بهره مند می شوند. این رویکرد امکان آزمایش ایده های نوین را با هزینه کمتر فراهم ساخته و بستری برای نوآوری ایجاد می کند. از منظر یادگیری سازمانی، این روش شرایطی برای رشد مستمر فراهم می آورد، زیرا کارکنان در جریان اجرای کار، بهبودهای لازم را می آموزند. در نهایت، این سبک مدیریتی می تواند موجب افزایش بهره وری و تقویت فرهنگ مسئولیت پذیری در سازمان گردد.
تعلل در آغاز پروژه ها به دلیل کمال گرایی می تواند پیامدهای منفی متعددی به دنبال داشته باشد. از منظر مدیریت منابع، این رویکرد موجب اتلاف منابع سازمانی می شود. همچنین، از دیدگاه روانشناسی سازمانی، چنین رویکردی محدودکننده خلاقیت و نوآوری در تیم های کاری است. تحقیقات نشان داده اند که مدیران دارای کمال گرایی افراطی معمولا قادر نیستند فضایی را ایجاد کنند که خطا به عنوان بخشی طبیعی از فرآیند یادگیری پذیرفته شود.
بر اساس شواهد موجود، می توان نتیجه گرفت که رویکرد «شروع ناقص» صرفا یک استراتژی عملیاتی موثر نیست، بلکه نشانه بلوغ و کارآمدی مدیریتی نیز محسوب می شود. سازمان هایی که این فرهنگ را درونی کرده اند، بهتر می توانند خود را با تغییرات محیطی سازگار کرده و فرصت های پیش رو را به طور موثر مدیریت کنند. بنابراین، بازتعریف معیارهای ارزیابی مدیران با تاکید بر عمل گرایی و توانمندی مواجهه با شرایط نامطمئن، ضرورتی اجتناب ناپذیر در مدیریت معاصر قلمداد می گردد.