اخلاق نسبی گرایی در مقایسه با اخلاق مطلق گرایی

اخلاق نسبی گرایی و اخلاق مطلق گرایی دو دیدگاه کلیدی در فلسفه اخلاق هستند که نگرش های متفاوتی نسبت به طبیعت اخلاق و اصول راهنما برای رفتار انسانی ارائه می دهند. اخلاق مطلق گرایی بر این باور است که اصول اخلاقی بی زمان و جهانی وجود دارند که باید برای همه انسان ها قابل اجرا باشند. این اصول، معمولا مبتنی بر ارزش هایی چون صداقت، عدالت و احترام به حقوق دیگران هستند. از سوی دیگر، اخلاق نسبی گرایی می گوید که معیارهای اخلاقی به موقعیت های فرهنگی، اجتماعی و تاریخی خاص وابسته اند و هیچ اصول مطلقی وجود ندارد که به طور کلی مورد قبول باشد.در بحث های فلسفی، طرفداران اخلاق مطلق گرایی معمولا تاکید می کنند که وجود اصول اخلاقی ثابت، مبنای لازم برای ایجاد قضاوت های اخلاقی و عدالت در جامعه است. این دیدگاه به نوعی ثبات و علاقه به پیگیری درست و نادرست را در انسان ها ایجاد می کند. به عنوان مثال، در بسیاری از فرهنگ ها، اصولی مانند صداقت و عدالت به عنوان الزامات اخلاقی شناخته می شوند که باید همیشه رعایت شوند.از سوی دیگر، اخلاق نسبی گرایی به واقعیت های فرهنگی و اجتماعی توجه دارد و بر این باور است که ارزش ها و معیارهای اخلاقی به شکل متنوعی در جوامع مختلف وجود دارند. یک عمل ممکن است در یک فرهنگ مورد تایید قرار گیرد در حالی که در فرهنگی دیگر به عنوان غیر اخلاقی شمرده شود. این دیدگاه به بیان این نکته می پردازد که نمی توان هیچ قضاوت اخلاقی را بدون در نظر گرفتن زمینه های فرهنگی آن ارزیابی کرد. به عنوان مثال، احترام به سنت ها و آداب و رسوم محلی در برخی جوامع ممکن است در تضاد با اصول اخلاقی دیگری قرار گیرد که در جوامع دیگر معتبر است.به نظر می رسد اخلاق نسبی گرا می تواند به ما کمک کند تا درک بهتری از تنوع فرهنگی و پیچیدگی های انسانی پیدا کنیم. این نوع نگرش به ما این امکان را می دهد که به دیدگاه های مختلف احترام بگذاریم و از قضاوت های بی مورد در مورد دیگران بپرهیزیم. اما انتقاداتی نیز به این دیدگاه وجود دارد، از جمله اینکه آیا می توان به چنین نسبیت گرایی امن اکتفا کرد بی آنکه به بی عدالتی ها و ناعدالتی های مخصوص به برخی جوامع دامن بزنیم؟ برخی از منتقدان بر این باورند که نسبیت گرایی ممکن است منجر به عدم توانایی در انتقاد از اعمال غیر اخلاقی در دیگر فرهنگ ها شود.