کعبه وجود انسان

[مولانا]

بیا، کامروز شه را ما شکاریم - سر خویش و سر عالم نداریم

بیا کامروز چون موسی عمران - بمردی گرد از دریا برآریم

همه شب چون عصا افتاده بودیم - چو روز آمد چو ثعبان بی قراریم

چو گرد سینه خود طوف کردیم - ید بیضا ز جیب جان برآریم

بدان قدرت که ماری شد عصایی - بهر شب چون عصا و روز ماریم

پی فرعون سرکش اژدهاییم - پی موسی عصا و بردباریم

به همت خون نمرودان بریزیم - تو این منگر کچون پشه نزاریم

برافزاییم بر شیران و پیلان - اگرچه در کف آن شیر زاریم

اگرچه همچو اشتر کژ نهادیم - چو اشتر سوی کعبه راهواریم

به اقبال دو روزه دل نبندیم - که در اقبال باقی کامکاریم

چو خورشید و قمر نزدیک و دوریم - چو عشق و دل نهان و آشکاریم

برای عشق خون آشام خونخوار - سگانش را چو خون اندر تغاریم

چو ماهی وقت خاموشی خموشیم - بوقت گفت ماه بی غباریم (1)

***

[یزدانپناه عسکری]

همه نعمت های الهی طواف می کنند در سینه و کعبه وجود آدمی.

___________________

1 - کلیات دیوان شمس تبریزی ، مولانا جلال الدین محمد بلخی به کوشش دکتر ابوالفتح حکیمیان – تهران: انتشارات پژوهش 1383 غزل 1531 ، ق