من همه خوبی هات رو... فراموش کردم.

انسان، موجودی است که در چرخه زندگی خود با موضوعاتی مواجه می شود که هر یک به نوعی او را به سمت درک عمیق تری از وجود و نعمت هایی که در اختیار دارد سوق می دهد. خداوند عالم، در آفرینش انسان، او را برگزید و به او نعمت های بی پایانی عطا کرد. با این حال، حقیقت تلخی که همیشه در تاریخ بشر به چشم می خورد این است که انسان به ندرت در برابر این نعمت ها، به شکر و سپاس می پردازد. آیات قرآنی متعدد، شاهدی بر این ادعا هستند که انسان در بسیاری از موارد فراموش کار و ناسپاس است.یکی از بزرگ ترین نعمت های الهی که هر انسان باید قدر آن را بداند، نعمت حیات است. زندگی، به خودی خود، یک فرصت استثنایی برای هر فردی به شمار می رود که می تواند در آن به شناخت خداوند، خودشناسی و در نهایت به کمال برسد. اما بسیاری از افراد با وجود اینکه از این نعمت بهره مند هستند، به زندگی خود و نعمت هایش توجهی ندارند. خداوند در قرآن کریم می فرماید: «وان تعدوا نعمه الله لا تحصوها» (لقمان: 26). این آیه به روشنی نشان می دهد که نعمت های الهی بر انسان ها فراوان و کثیر است و هیچ وقت نمی توان تمام آن ها را شمرد. توجه به این موضوع می تواند فرد را به شکرگزاری وا دارد، اما با این حال، عموم مردم غالبا درگیر مسائل روزمره زندگی می شوند و فراموش می کنند که هر روز صبح که بیدار می شوند، یک نعمت تازه نصیبشان شده است.در گستره اجتماعی، ناسپاسی انسان در برابر نعمت ها به مسئله ای جدی تبدیل می شود. بسیاری از افراد فقط به خود و نیازهای شخصی خود می اندیشند و از نعمت هایی که خداوند به آن ها داده است، غافل می شوند. خدای بزرگ در سوره ابراهیم می فرماید: «ان الانسان لکفور» (ابراهیم: 34) که به وضوح تاکید می کند که انسان به طور طبیعی متمایل به ناسپاسی است. این نتیجه نادیده انگاری نعمت ها می تواند به ناامیدی و دل زدگی در زندگی منجر شود. انسانی که تنها به مشکلات و چالش های زندگی خود می نگرد، در واقع از دیدن زیبایی ها و نعمت های خداوند بازمانده است. مثل لبخند کودکی که در کالسکه نشسته و مادرش برای خرید نان آن را هم با خود آورده و بی اختیار به ما لبخند میزند بدون اینکه ما را قبلا دیده باشد و یا اصلا ما را بشناسد. و یا صدای زیبای پرنده ای که برای یک لحظه از بالای سر ما رد میشود و یا نسیمی که به ما برخورد میکند و قدرت دیدن و شنیدن و دریافت نشانه هایی که برای ما ارسال میشود و بسیاری از موارد دیگر که برای همه ما وجود دارد و ما... از آنها غافل بودیم.به عنوان یک موجود اجتماعی، انسان ها باید به همدیگر نیز نیکی کنند. اما متاسفانه، در دنیای امروز، گاهی احترام و محبت به یکدیگر نادیده گرفته می شود و انسان ها در مواجهه با یکدیگر به ندرت در پی شکرگزاری نسبت به خوبی های یکدیگر هستند. شکرگزاری از دیگران نیز نوعی شکرگزاری از خداوند محسوب می شود. در سوره زمر آیه 15، خداوند به انسان ها یادآوری می کند که شکرگزاری باید در همه حال و برای همه نعمت ها صورت گیرد: «فاذکرونی اذکرکم واشکروا لی ولا تکفرون». این آیه به انسان ها می آموزد که شکرگزاری نه تنها باعث تقویت ارتباطات اجتماعی می شود، بلکه به نوعی یکی از واجبات انسانی است.نافرمانی از دین و زیر پا گذاشتن موازین اخلاقی نیز نمونه ای از ناسپاسی است که در جوامع بشری دیده می شود. در واقع، بسیاری از انسان ها در پی لذت های زودگذر دنیوی به گونه ای عمل می کنند که فراموش می کنند که این نعمت ها می توانند در صورت فراموشی و ناسپاسی، از آن ها سلب شوند. خداوند در این باره در سوره یونس آیه 12 می فرماید: «واذا مس الانسان ضر دعا ربه منیبا الیه»، که حکایت از آن دارد که انسان ها وقتی در شرایط دشوار قرار می گیرند، به یاد خالق خود می افتند؛ اما در مواقع عادی و هنگامی که در آرامش به سر می برند، نعمت های او را نادیده می گیرند.انس انسان با نعمت های مادی و دنیوی نیز می تواند باعث شود او از نعمت های معنوی غافل شود. انسان ها به طور عمومی، به جستجوی خوشبختی و ثروت های دنیوی می پردازند و فراموش می کنند که خوشبختی واقعی در شکرگزاری و استفاده درست از نعمت های الهی نهفته است. این نادیده گرفتن می تواند به فرد این احساس را بدهد که زندگی اش خالی از معناست و به ناامیدی و بی هدفی بینجامد. بنابراین، انسان باید به یاد داشته باشد که هر کدام از نعمت ها، فرصتی برای شکرگزاری و رشد هستند.از دیگر جنبه های بشری که باید به آن پرداخته شود، این است که ناسپاسی نسبت به نعمت های الهی می تواند به ایجاد مشکلات جدی در زندگی منتهی شود. خداوند در سوره مائده به ما یادآوری می کند: «لئن شکرتم لازیدنکم» (مائده: 7). این آیه به ما می گوید که اگر شکرگزار باشیم، خداوند بر نعمت هایمان می افزاید. برعکس، اگر ناسپاسی کنیم و شکر را از یاد ببریم، به عذاب الهی دچار خواهیم شد.در این راستا، فراموشی نعمت ها نه تنها بر انسان تاثیر منفی می گذارد، بلکه بر جنبه روحانی او نیز اثر سوء می گذارد. انسان ها باید به یاد داشته باشند که شکرگزاری باید به یک عادت تبدیل شود. هنگامی که فردی به خاطر نعمت های خود شکرگزاری می کند، این عمل به او احساس آرامش و خرسندی می دهد. با تامل در نعمت ها و شکرگزاری، احساسات مثبت در انسان تقویت می شود و این موضوع می تواند بر تمامی جنبه های زندگی او تاثیر بگذارد.هر انسان باید بداند که زندگی پر از نعمت هایی است که خداوند به او عطا کرده است و این نعمت ها باید به طور مداوم شکرگزاری شوند. انسان باید یاد بگیرد که در شرایط خیری که در آن قرار دارد، از نعمت های خود غفلت نکند و همیشه به یاد داشته باشد که در همه حال باید شکرگزار خداوند باشد. شکرگزاری نه تنها یک عمل صرف دینی است، بلکه یک عامل کلیدی برای داشتن یک زندگی شاداب و سرشار از برکت است.فراموشی و ناسپاسی انسان در برابر نعمت های الهی، نه تنها عواقب منفی بر زندگی فردی هر انسان دارد، بلکه می تواند بر مناسبات اجتماعی نیز تاثیر بگذارد. وقتی انسان ها به یکدیگر ناسپاسی و بی توجهی نشان می دهند، بنیادهای اجتماعی و انسانی متزلزل می شود. بنابراین، آموزش فرهنگ شکرگزاری و اشاره به نعمت های الهی باید در خانواده، جامعه و نظام آموزشی ما مورد توجه قرار گیرد.چیزی که به ندرت دیده میشود. باور داشتن به اینکه انسانی که شکرگزاری می کند، در واقع به خود و به دیگران نیکی کرده است، می تواند به فرهنگ و زندگی جمعی ما برکت و معنای جدیدی ببخشد.در خاتمه، باید گفت که فراموشی نعمت های الهی و ناسپاسی نسبت به آن ها بخشی از وجود انسانی است که باید به آن توجه شود.(آیا ما این گونه هستیم) ما به عنوان موجوداتی مختار، باید همواره در پی شناسایی و شکرگزاری از نعمت هایی باشیم که خداوند به ما عطا کرده است. با شکرگزاری و قدردانی در زندگی، می توانیم به یک زندگی پر از آرامش، سعادت و کمال دست یابیم؛ زیرا در این شکرگزاری، نه تنها خود را به خداوند نزدیک تر می کنیم، بلکه به دیگران نیز نیکی و محبت می ورزیم. و بیاموزیم که در هر لحظه از زندگی مان یادآور خوبی ها و نعمت های خداوند باشیم و به نعمت های که در اختیار ما قرار داده توجه کنیم تا همیشه شکرگزاری در دل هایمان باقی بماند و در رفتارهای مان نمایان شود.